چو در دریا بسی میکرد یا رب

ز دریا دید خشکی لیک در لب

ز شوق او بود گردان کواکب

مر او را سر بسر گشتند طالب

ای ز وصلت کوکبان اندر طلب

می‌نیاسایند هرگز از تعب

ای دریغا عاشقی را با ادب

جمله در تجرید دایم خشک لب

یقین دعوی و معنی آن بود شب

که در دردریا نمود آن شب ترا رب

بحقّ فضل دین با شیخ مغرب

بحقّ حمزهٔ طوسی و مهلب

ندانستی که رافض کیست ای سگ

بگویم تا شود خود خشکت این لب

ز احوال منی آگاه یارب

که در اندوه و رنج و محنت و تب

جمال ماست اندر هر کواکب

که رخشانست هر شب این عجائب

ز نور اوست جزوی در کواکب

از آن رخشانست اینجا نجم ثاقب

خطابت میکند در روز و در شب

حقیقت دوست را بی کام و بی لب

ترا امروز جاهست و مراتب

چرا باشی ز دیدخویش غائب

بسی خون خوردهام در روز و در شب

بسی اینجا کشیدم رنج با تب

گر تو حقّ خواهی از ایشان می‌طلب

تا بیابی راه حقّ را بی تعب

گفت نی در پیش نجم الدین سبب

کز درونم خون برآمد تا بلب

داشت او یک سلسله کآن را ذهب

خاص اهل البیت گویند ای عجب

آن یکی گفتی سخن از لبّ لب

وان دگر گفتا که نبود در کتب

من بهیچ اشیا ندادم این کتب

ز آنکه من دارم درو خود لبّ لب

عبد رحمن بن عدّاس از هرب

بود او از جمع یاران از عقب

بود او را یک فرس چون برق شب

کرده بود از هیبتش خورشید تب