می‌کند غارت صبر و دل و دین سودایش

آنکه او هیچ ندارد، چه غم از یغمایش؟

گر دل و جان من دلشده بودی بر جای

کردمی در دل و جان جای چو بودی رایش

رقم هستی من عاقبت از لوح وجود

[...]

گرفتم ره نیابی در سرایش

توان بوسیدن آخر خاک پایش

به هر بابی که کردم آزمایش

ندیدم یک سر مو زو گشایش

تا چه معنیست در آن روی جهان آرایش

که دلم برد بدان صورت جان افزایش

چون جهان سربسر آرایش از آن رو دارد

بچه آراسته شد روی جهان آرایش

بر خود این جامه چو دراعه غنچه بدرم

[...]

سرو دیوانه شدست از هوس بالایش

می‌رود آب که زنجیر نهد بر پایش

داشت از آب چو گل آینه در پیش جمال

آب شد آبنه از شرم رخ زیبایش

پیش من قصهٔ عاشق‌کشی او مکنید

[...]

نیستم دسترسی آنکه ببوسم پایش

در برفت وز سر من نرود سودایش

عاشق ار سر دل خویش نیارد به زبان

خود گواهی دهد از حال درون سیمایش

حال بیداری شمع از دل رنجور بپرس

[...]

گر شبی سوی من خسته دل افتد رایش

چه تفاوت کند از رای جهان آرایش

گر عنانی ز عنایت سوی ما گرداند

جان فشانیم به جای سرو زر در پایش

گر خرامد قد چون سرو روانت در باغ

[...]

به جان آمد دل من از جفایش

خدا را با که گویم ماجرایش

من آن دستانهای او چه گویم

چه ها دیدم من از جور جفایش

به خاطر هجر جانم را خراشید

[...]

بر ما گذر ار آرد در دیده کنم جایش

جان در تن ما آید از قد دلارایش

ایثار قدوم او جز جان چه بود ما را

تا همچو درم ریزم بر قامت و بالایش

جانانم اگر روزی در باغ گذار آرد

[...]

در کشتنم ار بود رضایش

کردم سر خویشتن فدایش

گر خون من شکسته ریزد

حاشا که بنالم از جفایش

نادیده رخش چو مردم چشم

[...]

ما را همین زبانی ست آن نیز در دعایش

گر حق این نداند او داند و خدایش

یارب نهال قدّش تا از کدام باغ است

کز هر طرف سری شد بر باد در هوایش

گویی مگر به رویش آشفته گشت گیسو

[...]

سودت اگر بایدت ز مایۀ خویش

دست بخشش گشای و بخشایش

سودت اکنون ستایش و فردا

در جوار خدای آسایش

شده امروز و دی و فردایش

نقطه خاک گشته مأموایش

ور نه باری میفکن از پایش

جان به تیر دعا مفرسایش

چون میسر نشد تمنایش

بست چوبی به عرض بر پایش

ره به امکان نیافت همتایش

تنگنای محال شد جایش

شد به سردابه هم خطا پایش

جزم شد بر هلاک خود رایش

راستی شکل قد رعنایش

صدق عکس رخ صبح آسایش

درختی بود در صحن سرایش

به سبزی و خوشی بهجت فزایش

شمیم گیسوان عطر سایش

عفونت را برون برد از هوایش