تو بفرستاده‌ای زن را ز خانه

چه بندی بر کسی دیگر بهانه؟

همی ترسید از آسیب زمانه

که مرگش را کند روزی بهانه

به در بستن چرا جویم بهانه

که آب من برآمد هم ز خانه

فروبارید چشمش ناردانه

چو قطر باده ریزان از چمانه

یکی آتش از آتشگاه خانه

چو سرو بسدّین او را زبانه

چو تیرانداز شد گشت زمانه

فراقش تیر و جان من نشانه

همی گفت ای فرومایه زمانه

بدزدیدی ز من دُرّ یگانه

که من گشتم ز بخت بد فسانه

ز تو بوسی وزو صد تازیانه

چنان گردی که شاهان زمانه

به درگاهت ببوسند آستانه

توی فرخ شهنشاه زمانه

بمان اندر زمانه جاودانه

چو فُرقت خواهد افگندن زمانه

پدید آرد ز پیش او را بهانه

جدایی را پدید آمد بهانه

غمانم را پدید آمد کرانه

گریز ای دل ز آسیب زمانه

گریز ای دل ز ننگ جاودانه

بسی سختی بدیدم از زمانه

مر آن را پاک مهر تو بهانه

پذیره کرد از گل این بهانه

گرفتش دست و بردش سوی خانه

اگرچه بود مویش زنگیانه

چنان چون بود چشمش آهوانه

کمان‌ور گشته هر کس در زمانه

ملامت تیر و جان من نشانه

ز ما ماند به گیتی در، فسانه

در آن گیتی خدای جاودانه

نگر تا چند کرده‌ست این زمانه

میان این دو ناخفتن بهانه

دهد او را شب و روز آب و دانه

کند از عود و عاجش ساز خانه