شوم فدای تو ای نوگل گلستانم!

چرا خموش شدی بلبل خوش الحانم؟

اکنون به جانب شام از کربلا روانم

شمر و سنان و خولی هستند همرهانم

رفتیم دل پر از غم از داغ دوستانم

تا دوست گشتم ای جان کشتند دشمنانم

که ای حسین بیا ای تو مونس جانم

بیا بیا که ز هجر تو سخت نالانم

بگیرید عبرت از دور زمانم

ز حال مالکان بی‌نشانم

ای پیک فرخ پی بگو کو سلیمانم

کاندر ره او مانده است چشم گریانم

ای آفت دل بلای جانم!

آرام روان ناتوانم

رخسار مه تو نوبهارم

زلف سیه تو ضیمرانم

ای روی تو کعبه ی حیاتم

[...]

من رند و لا أبالی سرمست و دلستانم

دفتر ز من چه خواهی، من پارسی ندانم

مدهوش یک سرودی از لهجه ی مغانم

من بعد ازین برانم درس مغان بخوانم

فریاد که آتش نهانم

افتاد به مغز استخوانم

سوز دل و آتش درونم

افکنده شرر به خانمانم

چون زورق اگر روم به دریا

[...]

گرچه سخت افتاده در دام طبیعت مرغ جانم

هرگز از خاطر نخواهد شد هوای آشیانم

رهروان کوی جانان را ز رحمت باز گویید

کای رفیقان من هم آخر مردم این کاروانم

حالیا معذورم از رفتن که چندی مصلحت را

[...]

گر بلندی دهد، آسمانم

ور به پستی نهد، آستانم

خود به خود من نه اینم نه آنم

هر چه گوید چنانم، چنانم

دردیست ز عشق او به جانم

پیداست ز جسم ناتوانم

این سوز ز جان رسید بر پوست

از پوست به مغز استخوانم

از نام و نشان خود گذشتم

[...]

بگرفت باز درد گریبانم

زن دست ای حکیم بدرمانم

سختم فشار داد بهم بستان

از چنگ شیر شرزه غژمانم

باریک تر ز مویم و این انده

[...]

وحدت جمعم نه لامکان نه مکانم

برتر ازین هر دوام نه این و نه آنم

رسته ام از این مکان و کون و مرکب

فرد بسیطم محیط کون و مکانم

کی نهم اندر قفای کام جهان گام

[...]

ای آتش عشق ای دل نوانم

ای آفت جسم ای بلای جانم

از دست تو با جان دردمندم

درشست تو با جان ناتوانم

ای شعله بی دود مشعل دل

[...]

به خاک پای تو کز اوست وحدت جانم

به گرد کثرت آلوده نیست دامانم

به جان سوارم و ملک دل است میدانم

من ار به صورت آشفته و پریشانم

زبان اوست قیوم بیانم

تو گوئی جای دارد بر زبانم

شرر زد آتشین خوئی بجانم

ز آتش سوخت مغز استخوانم

من که بی تاج و تخت و گنج و سپاه

در اقالیم سبعه سلطانم

بی قیاس مقام و منصب و مال

بنده مصطفی قلی خانم

ای تازه عروس مهربانم

وصل تو حیات جاودانم

به مرغان چمن همداستانم

زبان غنچه های بی زبانم

چو میرم با صبا خاکم بیامیز

که جز طوف گلان کاری ندانم