از آن پس سوی شهر لشگر براند

بجنباند رایت بنه برنشاند

فرستاده اش برد و مصعب بخواند

همانگه سوی شهر لشگر براند

بیفراشت دست و خدا را بخواند

ستایش بگفت و نیایش براند

چو این کرد یاران خود را بخواند

بدیشان ز هر در بسی راز راند

چو میر سرافراز تنها بماند

به لب نام یزدان یکتا براند

بنده‌ام گر به خویشم بخواند

رانده‌ام گر ز پیشم براند

آستانم چو بر در نشاند

پاسبانم چو بر ره بماند

به هند اندرون نامداری نماند

که منشور تیغ ورا بر نخواند

سپه گرد کرد و یلان را بخواند

سوی کشور بلخ لشکر براند

زایران و توران مهان را بخواند

بنه کرد گرد و سپه را براند

درم داد و روزی دهان را بخواند

سپه را به دربند ایسوس راند

وز آن جا سوی مصر لشکر براند

به اسکندریه زمانی بماند

درم داد و روزی دهان را بخواند

سپه را سوی دشت اربیل راند

چو کارش همه بی سرانجام ماند

کس از سلک جاویدیانش نخواند

چو لشکر سوی زابلستان براند

پسر را ابرنام سگزی بخواند

بزرگان و آزادگان را براند

مغان را به نیکی بر خود نخواند

به گیتی درون نامداری نماند

که منشور تیغ ورا برنخواند

سران به مهمانی خویش خواند

همه بندیان را ز زندان رهاند

به لشگر بسی داستان ها بخواند

وز آن پس سپه سوی نیزیب زاند

نپذرفت و آرندگان را نخواند

وز آن پس سوی روم لشکر براند

به ایران یکی نامداری نماند

که بخت بد از شهر خویشش نراند