برآن سر بود ابر برشکالی

که دریا را کند از آب خالی

آن کز ازلش آمده فطرت عالی

کی شکوه به گردون برد از بدحالی

بی‌حوصلگان فلک پرستند، آری

محتاج به خم بود سبوی خالی

بی فیض ازل رتبه نگردد عالی

این حال درین محیط باشد حالی

صد خوف و رجاست گوشه‌گیران را هم

کشتی به کنار پر شود یا خالی

بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی

گویند حریفان که چرا می‌نالی

تا شیشه فتاد از نظرم چون عینک

از نور بود خانه چشمم خالی

درین گلشن برای هر نهالی

بهار آورده تشریف کمالی

نظر با این بهشت لایزالی

ارم را کی رسد صاحب‌کمالی؟

نسیمش کز رطوبت نیست خالی

شکسته شیشه بی‌اعتدالی

ز دل گرمی مهر حق تعالی

بخار آب رحمت گشت بالا

بر آمد آفتابی از هلالی

نمود آفاق را فرخنده فالی

به هر جا خواست ششماهی و سالی

همی بودی پی دفع ملالی

کنار آب جاری خال خالی

ستاده جابجا طو بی نهالی

به افسون گشت از حالی به حالی

چو شاه چین شده زرین غزالی

به من این امتحان بنمای حالی

که تا دانم حریف جنگ بالی

کز اینجا با سپاه خویش حالی

قدم زن جانب کوه شمالی

علاج غیر ازین نبود که حالی

رود هنونت در کوه شمالی

کمان بشن را زه کرده حالی

گشاده ترکش تیر هلالی

ز کودک یافته گهواره خالی

گریبان کرد زاهد پاره حالی

چون دل همه خانه ها شمالی

هر یک چو بنای چرخ عالی

بیند همه عمر خاک مالی

آنرا که بود دو دست خالی

آن آیه ی صنع لایزالی

صد زین، به نگاه کرده خالی