چو شاه این سخن را سرآغاز کرد

چنان گنج سربسته را باز کرد

از آن پیشتر کان گره باز کرد

سخن بر دعای شه آغاز کرد

بسی رخنه را بستن آغاز کرد

بسی بسته‌ها را گره باز کرد

حصار جهان را که سر باز کرد

ز بیت المقدس سرآغاز کرد

دگر باره شه رفتن آغاز کرد

دگر ره بسیچ سفر ساز کرد

فرود آمد آسایش آغاز کرد

وزان مرحله برگ ره ساز کرد

چون قلم آمد شدن آغاز کرد

چشم جهان را به سخن باز کرد

رایض من چون ادب آغاز کرد

از گره نُه فلکم باز کرد

مُقبلی از کِتم عدم ساز کرد

سوی وجود آمد و در باز کرد

مردم چون خوردن او ساز کرد

از سر تا پای دهن باز کرد

هر که به نیکی عمل آغاز کرد

نیکی او روی بدو باز کرد

آمد از آنجا که قضا ساز کرد

خوب‌جوانی سخن آغاز کرد

کعبه‌روی عزم ِ ره آغاز کرد

قاعدهٔ کعبه‌رو‌ان ساز کرد

غنچه که جان پردهٔ این راز کرد

چشمهٔ خون شد چو دهن باز کرد

چون قدم از گنجْ تهی‌ساز کرد

کلبهٔ حجامی خود باز کرد

تا دوست بر دلم در عالم فراز کرد

دل را به عشق خویش ز جان بی نیاز کرد

دل از شراب عشق چو بر خویشتن فتاد

از جان بشست دست و به جانان دراز کرد

فریاد برکشید چو مست از شراب عشق

[...]

چون عروسی جلوه کردن ساز کرد

هر پر او جلوه‌ای آغاز کرد

بعد از آن هدهد سخن را ساز کرد

بر سر کرسی شد و آغازکرد

بعد از آن هدهد سخن آغازکرد

پرده از روی معانی بازکرد

بازگشت و دفتر خود بازکرد

وصف او بر قدر فهم آغاز کرد