شده ز اندیشهٔ هجران یارش

ز بحر دیده پر گوهر کنارش

چو بر شاپور تندی زد خمارش

ز رنج دل سبک‌تر گشت بارش

به گردن اسب را با شهسوارش

ز جا برداشت و آسان کرد کارش

همه روز این شگرفی بود کارش

همه عمر این روش بود اختیارش

در این غم بُد دل پروانه‌وارش

که شمع صبح روشن کرد کارش

کمر شمشیرهای زرنگارش

به گرد اندر شده زرین حصارش

به دست هر یک از بهر نثارش

یکی خوان زر که بی‌حد بُد شمارش

شتر کز هم جدا گردد قطار‌ش

ز خاموشی کشد موشی مهار‌ش

چو روشن گشت بر شاپور کارش

به صد سوگند شد پذرفتگارش

نبیذِ تلخ گشته سازگارش

شکسته بوسه‌‌ی شیرین خمارش

چو آن ترکیب را کردند خارش

گزارنده چنین کردش گزارش

زنده است کسی که در دیارش

ماند خلفی به یادگارش

از آهوی چشم نافه‌وارش

هم نافه هم آهوان شکارش

جز سایه نبود پرده‌دارش

جز پرده کسی نه غمگسارش

وآن کشته که بد ز خیل یارش

می‌شست به چشم سیل بارش

بگذار به حقِ چشم یارش

بنواز به باد نوبهارش

تا گردانم اسیروارش

توزیع کنم به هر دیارش

چون ساخته شد بسیچ یارش

ناساخته بود هیچ کارش

سامان و سری نداشت کارش

کز وی خبری نداشت یارش

بگشاده خزینه وز حصارش

افتاده به در خزینه دارش