روح تازه شود ز دیدارش

مرده زنده شود ز گفتارش

ای فلک ز آفتاب و از یارش

خلفی یافتی نکو دارش

غذی بیخ شرع گفتارش

میوهٔ شاخ عقل کردارش

عجز پیش آورم من از کارش

باد یزدان به حکم در یارش

مرد ماتم زده ز گفتارش

سال و مه بی‌غمی بود کارش

نقش آن خانهٔ بهی بارش

خلل بام بود و دیوارش

آن خواجه کز آستین رغبت

دست کرم بزرگوارش

برداشت زخاک عالمی را

در خاک نهاد روزگارش

ننشست نظیر او ولیکن

[...]

من تازه‌گلی که او نباشد خارش

یا بلبل خوش‌گو که بود غمخوارش

بازی که سر دست شهان جاش بود

در دام تو افتاد نکو می‌دارش

آن تازه گلم من که نباشد خارش

با بلبل خوشگوی بود غمخوارش

بازی که سر دست شهان جایش بود

در دام تو افتاد نکو میدارش

از باد صبا خسته شود رخسارش

چون آینه کز نفس رسد زنگارش‌

زان ترسم اگر برهنه دارد یارش

تیزی نظر خلق کند از کارش‌

ستم کردست بر جانم سر زلف ستمکارش

نبینم جز جفا شغلش ندانم جز جفا کارش

اگرچه با ستمکاران نیامیزند جان و دل

مرا آرام جان آمد سر زلف ستمکارش

نخرد کس بلای جان و زلفین بلا جویش

[...]

ریت حق ببر معتزلی

دیدنی نیست، ببین انکارش

معتقد گردد از اثبات دلیل

نفی لاتدرکه الابصارش

گوید از دیدن حق محرومند

[...]

زین خام قلتبان پدری دارم

کز آتش آفرید جهاندارش

هم‌زاد بود آزر نمرودش

استاد بود یوسف نجارش

هم طبع او چو تیشه تراشنده

[...]

زده در موکب سلطان سوارش

به نوبت پنج نوبت چار یارش

چو دادندی گلی بر دست یارش

رخ از شادی شدی چون نوبهارش

همان شهر و دو آب خوش‌گوارش

بنای خسرو و جای شکارش

چو در جنبد رکاب قطب‌وارش

عنان دزدی کند باد از غبارش

سپاهی داد قیصر بی‌شمارش

به زر چون زر مهیا کرد کارش

چو شد کار ممالک برقرارش

قوی‌تر گشت روز از روزگارش

گَهی مستی شکستن بر خمارش

گَهی پنهان کشیدن در کنارش