خسرو از بهر چاره‌کارش

ناتوان شد چو چشم بیمارش

چه دعوی می‌کنی ای غنچه با لعل گهربارش

چه می گویی اگر خواهند از تو لطف گفتارش

مکن تصویر آن قامت مصور می شوی رسوا

چه می آید ز دستت از تو گر خواهند رفتارش

ز رشک او کدورتهاست ای آیینه در طبعت

[...]

سروی که شدم ربوده رفتارش

آشفته خط و طره طرارش

نخلیست که سنبل است و ریحان برگش

لعلیست که گل و غنچه خندان بارش

ز دل دودی بلند آویخته زلف نگون‌سارش

خدا گرداندم یارب، بلاگردان هر تارش

ز هر چشمی به حسرت می‌گشاید از پی آن گل

بهر گامی که بر می‌دارد از جا، نخل گل بارش

به سر ننهاده کج، تاج سیاه آن تُرک آتش خو

[...]

ازین که پشت به دشمن دهد چه آزارش

سپاهیی که تو باشی سپاهسالارش

بلی آن کس که این سوداست کارش

جز این نفعی نیاید در کنارش

به دل پیوسته بود این خار خارش

که چون آرد سری بیرون ز کارش

شده زهر مصیبت سبزه زارش

ز خون بیدلان گل کرده خارش

غرض چون بود آهنگ شکارش

به رفتن داد رخصت شهریارش

شدی هر روز افزون شوق یارش

که آخر با جنون افتاد کارش

نبودی چون دل عاشق قرارش

که خواهد جان عالم شد سوارش

چو لای نفی نوک ذوالفقارش

به گیتی نفی کفر و شرک کارش

نهد گل زیر پا آسیب خارش

نماید آشیان سوراخ مارش

صفای نوخطان با سبزه زارش

صفای وقت وقف چشمه سارش

غمی‌دارم که گر گیرم شمارش

بترسم از حساب کار و بارش

نفرساید بنای استوارش

نسازد کهنه طول انتظارش

هزاران چون مجره جویبارش

هزاران جدی و ثور از هر کنارش

ز عاشق چون برد صبر و قرارش

به پیش آرد خیال وصل یارش

بهشتی کوثر اندر چشمه سارش

دم عیسی نهان در نوبهارش

غزلخوان بلبلان بر شاخسارش

به سرخیمه ز ابر نوبهارش