افتد به حریم او گذارت

بخشند بر آن ستانه بارت

مه از بدر و هلالی در دیارت

گهی پیکست و گه آیینه دارت

زهی از تاب می گل گل شگفته باغ رخسارت

ز هر گلخار خاری در دل عشاق بیمارت

بدان رخسار و قامت گر نمایی جلوه در گلشن

قیامت افتد از قامت ز رعنایی رفتارت

به دام زلف هر سو دانه خالت عجب نبود

[...]

ترا بس از سفیدی این اشارت

که کم باشد سفیدان را حرارت

بدمد سبزه تر گرد گل رخسارت

آتشت دود کند سرد شود بازارت

هلالی بودی اول صد بلند اختر هوادارت

کنون ماه تمامی ناتمامی آن چنان یارت

به آب دیده پروردم نهالت را چه دانستم

که بر هربی بصر بارد ثرم نخل ثمر بارت

هنوزت بوی شیر از غنچهٔ سیراب می‌آید

[...]

ای اهل ورع وظیفه خوارت

غم خواری اتقیا شعارت

به شیرین حرفهای پر بشارت

که می‌بردند تسکین را به غارت

نشاند در مقام انتظارت

که کی آید برون از خانه یارت

به ناظر داد آیین وزارت

چواز دورش به شاهی شد بشارت

بگفتا چیست جان ؟ گفتا نثارت

بگفتا چیست تن گفتا غبارت

چو با عشق بتان افتاد کارت

شرابی شد پی دفع خمارت

ای خاک درت سرمهٔ ارباب بصارت

در تأدیت مدح تو خم، پشت عبارت

گرد قدم زائرت، از غایت رفعت

بر فرق فریدون ننشیند ز حقارت

در روضهٔ تو خیل ملایک، ز مهابت

[...]

گهی آرند در طی عبارت

به حکمت های یونانی اشارت

گیرم به نقاب در کشی رخسارت

یا پست کنی به رغم من گفتارت

گیرم به نقاب در کشی رخسارت

یا پست کنی به رغم من گفتارت

بیابد تا کمرشان را بصارت

کند شمشیرشان زانگشت اشارت

غم از دل می زداید چون صباح عید رخسارت

نماز عید واجب می کند بر خلق دیدارت

تو با آن قامت رعنا به هر گلشن که بخرامی

خیابان می کشد چون سرو قد از شوق رفتارت

ز شیرینی سرشک شمع نقل انجمن گردد

[...]

بی محنت شب‌گیر و غم ایوارت

زین راه به منزل که رساند بارت؟

تن‌پروری‌ات میخ زده بر دامن

در پیش کشیده کاهلی دیوارت

ز سالی بیش بردم انتظارت

برآمد چشمۀ خون چون ز غارت