ها بیفکن واو را آزاد کن

بنده شو بی ها و واوش یاد کن

در حریم وصل او را شاد کن

جانش از بند بلا آزاد کن

گفت یا رب امّتم آزاد کن

جمله رادر حشر تو دل شاد کن

تا صد و سیصد هزاران یاد کن

آن عددها جملگی بر باد کن

نقش برگیر از میان آزاد کن

بس یقین رادر میان بنیاد کن

نی مشو نومید و خود را شاد کن

پیش آن فریادرس فریاد کن

از عوانی مر ورا آزاد کن

آنچنان که شادم او را شاد کن

نوبت من شد مرا آزاد کن

دیگری را غیر من داماد کن

ز دوران ملک پدر یاد کن

دل از بند اندیشه آزاد کن

درون فروماندگان شاد کن

ز روز فروماندگی یاد کن

درون فروماندگان شاد کن

ز روز فروماندگی یاد کن

آخر ای ظالم خدا را یاد کن

بنده را بندِ غم آزاد کن

یا به مکتوبی روانم تازه‌دار

یا به پیغامی دلم را شاد کن

گر چه با دست این سخن در گوشِ تو

[...]

چشم را در ملک خوبی شحنه بیداد کن

غمزه خونخواره را بر جادوان استاد کن

زلف بر دست صبا نه تا پریشانش کند

خان و مانی را به هر مویی از آن آباد کن

تیغ عیاری بکش، سرهای مشتاقان ببر

[...]

ای دل، ز وعده کج آن شوخ یاد کن

خود را به عشوه، گر چه دروغ است، شاد کن

بنویس نامه ای و روا کن به دست اشک

لیک اول از سیاهی چشمم سواد کن

تا چند خود مراد کنی صد هزار کار

[...]

از رقم عفو دلم شاد کن

خطّ امانم ده و آزاد کن

نگویم به دستوریم شاد کن

که دستوریم بخش و آزاد کن

دل از روی هم صحبتان شاد کن

به نقل و به می مجلس آباد کن

آخر ای پیک صبا یک ره دلم را شاد کن

وز ره چاکر نوازی روی در بغداد کن

ماجرای آب چشمم بر لب شط باز ران

وز دل بازاریم در سوق سلطان یاد کن

چون گذارت بر حدود قصر شیرین اوفتد

[...]

روانم ز اندیشه آزاد کن

به بوس و کناری مرا شاد کن

ز عالم‌فروز پری یاد کن

دل سام نیرم بدو شاد کن