ای دل آخر بگذر از هستی و نیست

همچو برقی می‌رود در ره مایست

راه تجرید و فنا راه تو نیست

رو سخن کم گوی اینجا و مایست

رو که راه بی‌نشان راه تو نیست

عقل تو از راه معنی در شکیست

آه می‌کرد و بزاری می‌گریست

هر زمان از خوف حق چون مرده زیست

رفت پیشش گفت کین فریاد چیست

این همه شوریدگی از بهر کیست

ور نمی‌دانی که او را نام چیست

گفت میدانم تو یک ساعت بایست

این همه شور و شر و غوغات چیست

وین همه فریاد تو از بهر کیست

کس چه می‌داند که آن عیار چیست

خندهٔ او صبحدم از بهر کیست

کس نمی‌پرسد ز من حال تو چیست

این همه فریاد و سوزش بهر کیست

تو چه دانی کاین فلکها بهر چیست

هر زمان کردن قَران از بهر کیست

یافتی چیزی که آن همتاش نیست

چست باش و اندرین جاگه مایست

زن ازو پرسید کاین باز آن کیست

راز این با من بگو این حال چیست

زنده گردان مر مرا مقصود چیست

گفت بر گو تا ترا معبود کیست

خواب و بیداریشان هر دو یکیست

خواب صورت بین همیشه در شکی است

که من آن در را ربایم گنج چیست

اندر آنجا گنج و زر از بهر کیست

گفت شاها این سخن باری ز چیست

این سخن از بهر ما یا بهر کیست

جست و جوی تو بگو از بهر چیست

کل مقصودت بگو از بهر کیست

درگذر از کون و اندر ره مایست

زانکه اول تا باخر هم یکیست

آخر از این گفتنت مقصود چیست

عاقبت بررفتنت مقصود کیست