سر شکستش خون روان شد همچو جوی

مرد سوی آسمان برکرد روی

من نه شاهی خواهم و نه خسروی

آنچ می‌خواهم من از تو هم توی

روی نه بر خاک گرم و خاک کوی

زانک هر مجروح را داغست روی

چون به میدان آمدی آن مشک موی

رند هرگز ننگرستی جز بگوی

هست علم آن مرد پاک راست گوی

گر به چین باید شدن او را بجوی

ور به تگ استی و دایم می‌دوی

تا ابد بانگ درایی نشنوی

کرد کارش را کسی، بیرون شوی

در درون ره دادش و بستد جوی

من ببیهوده شدم بسیار گوی

وز شما یک تن نشد اسرارجوی

چون یکی باشد همه، نبود دوی

نه منی برخیزد اینجا نه توی

من ندانم تو منی یا من توی

محو گشتم در تو و گم شد دوی

تو منی یا من توم، چند از دوی

با توم من ، یا توم، یا تو توی

فانیی یا باقیی یا هر دوی

یا نهٔ هر دو توی یا نه توی

صد هزاران خلق در بازار و کوی

خیره ماندندی در آن خورشید روی

من ز حیرت گشتم اینجا رازجوی

کار تو چونست آنجا، بازگوی

با دلم گفتم که ای بسیار گوی

چند گویی، تن زن و اسرار جوی

چون به خاک آرم سرگشته روی

هیچ با رویم میار از هیچ سوی

چنان گستاخ شد با آن سمن بوی

که نبود وصف آن کار سخن گوی

دگر بار آمد ابلیس سیه روی

بخواند آن بچهٔ خود را زهر سوی

ولیکن چون بسوراخ آورد روی

درو کژّی نماند یک سر موی

سیه گشته ز دود آتشش روی

نه جامه در برش پاکیزه نه موی