گفت هر یاریم نجمی روشن است

بهترین قرنها قرن منست

چون خلیل آن کس که از نمرود رست

خوش تواند کرد بر آتش نشست

بلبل شیدا درآمد مست مست

وز کمال عشق نه نیست و نه هست

زاری اندر نی ز گفتار منست

زیر چنگ از نالهٔ زار من است

آن گدا گفتا که من آن روز دست

شسته‌ام از جان که گشتم از تو مست

گفت تا نقاش غیبم نقش بست

چینیان را شد قلم انگشت دست

ما زوال آریم بر وی هرچ هست

زانک نتوان زد به غیر دوست دست

زنده از آب است دایم هرچ هست

این چنین از آب نتوان شست دست

گفت کاین هر دو جهان بالا و پست

قطرهٔ آب است نه نیست و نه ‌هست

دل در این سختی به صد اندوه خست

زانک عشق گوهرم بر کوه بست

جمله را در پر او باید نشست

تا ز ظلش ذره‌ای آید به دست

هرک در جمعیتی خواهد نشست

در خرابی بایدش رفتن چو مست

هدهدش گفت ای ز عشق گنج مست

من گرفتم کامدت گنجی به دست

این بدان چون این بدانستی نخست

سوی آن حضرت نسب کردی درست

گفت چون دین رفت چه جای دلست

عشق ترسازاده کاری مشکل است

گفت تسبیحم بیفکندم ز دست

تا توانم بر میان زنار بست

گفت اگر کعبه نباشد دیر هست

هوشیار کعبه‌ام در دیر مست

کی کنند، ای از شراب شرک مست

زاهدان در کوی ترسایان نشست؟

گفت دختر گر درین کاری تو چست

دست باید پاکت از اسلام شست

خمر، هر معنی که بودش از نخست

پاک از لوح ضمیر او بشست