شناساییش بر کس نیست دشوار

ولیکن هم به حیرت می‌کشد کار

قیاسِ عقل تا آنجاست بر کار

که صانع را دلیل آید پدیدار

مرا حیرت بر آن آورد صد بار

که بندم در چنین بت‌خانه زنار

همه هستند سرگردان چو پرگار

پدید آرنده خود را طلب‌کار

رهی دارم به هفتاد و دو هنجار

از آن‌، یک ره گُل و هفتاد و دو خار

به فضل خویش کن فضلی مرا یار

به عدل خود مکن با فعل من کار

هر آن موری که یابد بر درش بار

سلیمانیش باید نوبتی‌دار

چو صبح صادق آمد راست‌گفتار

جهان در زر گرفتش محتشم‌وار

ز شورش کردنِ آن تلخ‌گفتار

ترش‌رویی نکردم هیچ در کار

اگر خوردم زبان را من شکروار

زبانِ چون تویی بادا شکربار

همایی کن برافکن سایه بر کار

ولایت را به جغدی چند مسپار

چو شصت آمد نشست آمد پدیدار

چو هفتاد آمد افتاد آلت از کار

چو پیدا شد بر آن جاسوس اسرار

نهانی‌های این گردنده پرگار

سیاست را ز من گردد سزاوار

بر این سوگندهائی خورد بسیار

تماشا کرد و صید افکند بسیار

دِهی خرم ز دور آمد پدیدار

ملک‌زاده چو گشت از خواب بیدار

پرستش کرد یزدان را دگر بار

هزار آغوش را پُر کرده از خار

یک آغوش از گلش ناچیده دیار

زمانه‌گردش و اندیشه‌رفتار

چو شب کارآگه و چون صبح بیدار

چو بر گفت این سخن شاپور ِهشیار

فراغت خفته گشت و عشق بیدار

بدو گفت ای به کارآمد وفادار

به کار آیم کنون، کز دست شد کار