شکرلَب با کنیزان نیز می‌ساخت

کنیزانه بدیشان نَرد می‌باخت

بِدآن جا رفت و آن جا کارگه ساخت

به دوزخ‌در چنان قصری بپرداخت

در ایشان خیره شد هر کس که می‌تاخت

که خسرو را ز شیرین باز نشناخت

نشاط از خانهٔ چوبین برون تاخت

که چوبین خانه از دشمن بپرداخت

چنان با اختیار یار درساخت

که از خود یار خود را بازنشناخت

ز خاکش گنبد‌ی عالی برافراخت

وز آن گنبد زیارت‌خانه‌ای ساخت

چو از نزل زرافشانی بپرداخت

ز جُلاب و شکر نزلی دگر ساخت

چو گلرخ دید در شاپور بشناخت

سبک خود را ز گلگون اندر انداخت

چو رود باربد این پرده پرداخت

نکیسا زود چنگ خویش بنواخت

و گر غمزه‌ام به مستی تیری انداخت

به هشیاری ز خاکت توتیا ساخت

شه از بهر عروس آرایشی ساخت

که خور از شرم آنْ آرایش انداخت

گهی بر تخت زرین نرد می‌باخت

گهی شبدیز را چون بخت می‌تاخت

نه بتوان خاطر از خوبیش پرداخت

نه از دیوانگی با وی توان ساخت

بسا حاجی که خود را از اشتر انداخت

که تلخک را ز ترشک باز نشناخت

چو از نقش نجاشی باز پرداخت

به مهر نام خسرونامه‌ای ساخت

هنوز از صید منقار‌ش نپرداخت

که مرغی دیگر آمد کار او ساخت

پیرایهٔ جان ز جان توان ساخت

کس جان عزیز را نینداخت

با نیک و بدی که بود در ساخت

نیک از بد و بد ز نیک نشناخت

با حلقهٔ گوش خویش می‌ساخت

وان حلقه به گوش کس نینداخت

تا یک چندی نشاط می‌ساخت

آخر ز نشاط‌گه برون تاخت