مجنون ز نشاط این فسانه

برجست و نشست شادمانه

گفت ای غرض مرا نشانه

وآوارگی مرا بهانه

عشق آمد و خاص کرد خانه

من رخت کشیدم از میانه

چون یافت غریو را بهانه

برخاست صبوری از میانه

کان سوخته‌خرمنِ زمانه

شد خرمنی از سرشک دانه

اشترانش ز مرز بیگانه

می‌کشیدند نو به نو دانه

همه یکدل چو نار صد دانه

گرچه صد دانه از یکی خانه

رنگ هر گنبدی جداگانه

خوش‌تر از رنگ صد صنم‌خانه

چون به نیروی رای فرزانه

مجلس آراستی به هر خانه

شمعهائی به دست شاهانه

خالی از دود و گاز و پروانه

در فلان کوی چندمین خانه

هست کاخی بلند و شاهانه

گفت مردی غریبم از خانه

دور مانده به جای بیگانه

هر چه در باغ بود و در خانه

پیش او ریختم به شکرانه

هر دو با یکدیگر به یک خانه

گرم صحبت چو شمع و پروانه

هر یک افسانه‌ای جداگانه

خانهٔ گنج شد نه افسانه