حیل بگذار و مشنو از حیل‌ساز

که موش آهن خورَد کودک برَد باز

بزرگان چون شدند آگه ازین راز

برآوردند حالی یک‌سر آواز

به صد نوبت دهد جانی به آغاز

به یک نوبت ستاند عاقبت باز

از آن گریم که جسم و جانِ دمساز

به هم خو کرده‌اند از دیر‌گه باز

ز گرمی آن چراغ گردن افراز

دعا را داد چون پروانه پرواز

ز دانه گر خورم مشتی به آغاز

دهم وقت درودن خرمنی باز

گه آن بی‌پرده را موزون کنم ساز

گه این گنجشک را گویم زهی باز‌!

نگار‌ی اکدش‌ست این نقش‌ِ دمساز

پدر هندو و مادر ترک طناز

ندارد دخل و خرجش کیسه‌پرداز

سوادش نیم کار ملک ابخاز

ای نام تو بهترین سرآغاز

بی‌نام تو نامه کی کنم باز

وآن‌دم که مرا به من دهی باز

یک سایه ز لطف بر من انداز

من بر همه تن شوم غذاساز

خود قِسم جگر بدو رسد باز

گر باربدی به لحن و آواز

بی‌پرده مزن دمی بر این ساز

از کوی زمین چو بگذری باز

ابر و فلک است در تک و تاز

چون شاه جهان به من کند باز

کاین نامه به نام من بپرداز

با هر که دراین رهی هم آواز

در پردهٔ او نوا همی ساز

صحبت چو غله نمی‌دهد باز

جان در غله‌دان خلوت انداز

چشمی به هزار غمزه غماز

در پرده نهفته چون بود راز

گر بخت به کام او زدی ساز

هرگز به وطن نیامدی باز

با شیر به تن فروشُد این راز

با جان به درآید از تنم باز