در فروبند که ما عاشق این انجمنیم

تا که با یار شکرلب نفسی دم بزنیم

نقل و باده چه کم آید چو در این بزم دریم

سرو و سوسن چه کم آید چو میان چمنیم

باده تو به کف و باد تو اندر سر ماست

[...]

روز باران است و ما جو می کنیم

بر امید وصل دستی می زنیم

ابرها آبستن از دریای عشق

ما ز ابر عشق هم آبستنیم

تو مگو مطرب نیم دستی بزن

[...]

بگشای چشم خود که از آن چشم روشنیم

حاشا که چشم خویش از آن روی برکنیم

پروانه‌ای تو بهر تو بفروز سینه را

تا خویش را ز عشق بر آن سینه برزنیم

بفزای خوف عشق نخواهیم ایمنی

[...]

چه عطا ما بر گدایی می‌تنیم

مر مگس را در هوا رگ می‌زنیم

پس قیاس فرع بر اصلش کنیم

او ز ظلمت ما ز نور روشنیم

ما برین گردون تتقها می‌تنیم

بر زمین آییم و شادروان زنیم

ما همه نفسی و نفسی می‌زنیم

گر نخواهی ما همه آهرمنیم

ما که کورانه عصاها می‌زنیم

لاجرم قندیلها را بشکنیم

تا علاج آن دهان تو کنیم

تو حبیب و ما طبیب پر فنیم

ما ز عشق شمس دین بی ناخنیم

ورنه ما آن کور را بینا کنیم

جمله گفتندش که تدبیری کنیم

راه زادن را چو ره‌زن می‌زنیم

هم خبر ده تا که ما سجده کنیم

خویشتن بر کیمیایی بر زنیم

ما چو کشتیها به‌هم بر می‌زنیم

تیره‌چشمیم و در آب روشنیم

گرچه مشغولم چنان احمق نیم

که شکر افزون کشی تو از نیم

فارغیم از زر که ما بس پر فنیم

خاکیان را سر به سر زرین کنیم

نالهٔ گرگان خود را موقنیم

این خران را طعمهٔ ایشان کنیم

لاابالی وار آزادش کنیم

وآن خطاها را همه خط بر زنیم

شعله در بنگاه انسانی زنیم

خار را گلزار روحانی کنیم

که امر سلطانست بر حجره زنیم

هر یکی همیان زر در کش کنیم

تربیهٔ آن آفتاب روشنیم

ربی الاعلی از آن رو می‌زنیم