عشقی به کمال و دلربائی به جمال

دل بر سخنو زبان ز گفتن شده لال

زین نادره‌تر کجا بود هرگز حال

من تشنه و پیش من روان آب زلال

نیست یک‌رنگی کزو خیزد ملال

بل مثال ماهی و آب زلال

لقمه و نکته‌ست کامل را حلال

تو نه‌ای کامل مخور می‌باش لال

هر ستاره‌ش خونبهای صد هلال

خون عالم ریختن او را حلال

من دلش جسته به صد ناز و دلال

او بهانه کرده با من از ملال

صبر کن با فقر و بگذار این ملال

زانک در فقرست عز ذوالجلال

مستمع چون تازه آمد بی‌ملال

صدزبان گردد به گفتن گنگ و لال

سر کشی از بندگان ذوالجلال

دان که دارند از وجود تو ملال

چشم دزدیدی ز نور ذوالجلال

اینت جهل وافر و عین ضلال

علم چون آموخت سگ رست از ضلال

می‌کند در بیشه‌ها صید حلال

خون‌بهای من جمال ذوالجلال

خون‌بهای خود خورم کسب حلال

چه حلال ای گشته از اهل ضلال

غیر خونِ تو نمی‌بینم حلال

هر که در وی لقمه شد نور جلال

هر چه خواهد تا خورد او را حلال

گوش آنکس نوشد اسرار جلال

کو چو سوسن صدزبان افتاد و لال

داند و پوشد بامر ذوالجلال

که نباشد کشف راز حق حلال

هر که را دل پاک شد از اعتلال

آن دعااش می‌رود تا ذوالجلال

مغزجوی از پوست دارد صد ملال

مغز نغزان را حلال آمد حلال

چون بلال از ضعف شد همچون هلال

رنگ مرگ افتاد بر روی بلال

ماهیان قعر دریای جلال

بحرشان آموخته سحر حلال

تا شوی آمن ز سیری و ملال

گفت کان الله له زین ذوالجلال