باده نمی‌بایدم فارغم از درد و صاف

تشنه خون خودم آمد وقت مصاف

برکش شمشیر تیز خون حسودان بریز

تا سر بی‌تن کند گرد تن خود طواف

کوه کن از کله‌ها بحر کن از خون ما

[...]

بیا بیا که توی شیر شیر شیر مصاف

ز مرغزار برون آ و صف‌ها بشکاف

به مدحت آنچ بگویند نیست هیچ دروغ

ز هر چه از تو بلافند صادقست نه لاف

عجب که کرت دیگر ببیند این چشمم

[...]

از دل سوی دلدار شکافست شکاف

وانکس که نداند این معافست معاف

هر روز در این حلقه مصافست مصاف

می‌پنداری که این گزافست گزاف

امروز طوافست طوافست طواف

دیوانه معافست معافست معاف

نی جنگ و مصافست و مصافست مصاف

وصل است و زفافست زفافست زفاف

با زنگی امشب چو شدستی به مصاف

از سینهٔ خود سینهٔ شب را بشکاف

در کعبهٔ عشاق طوافی چو کنی

دریاب که کعبه می‌کند با تو طواف

در فقر فقیر باش و در صفوت صاف

با فقر و صفا درآ تو در کار مصاف

گر خصم تو صد تیغ برآرد ز غلاف

چون هیچ نبیند نزند زخم گزاف

گویند مرا چند بخندی ز گزاف

کارت همه عشرتست و گفتت همه لاف

ای خصم چو عنکبوت صفرا میباف

سیمرغ طربناک شناسد سر قاف

مهمان تو نیست دو سه روز و گزاف

خوان تو گرفته است از قاف به قاف

گر فتنه شود کسی معافست معاف

بر شمع کند همیشه پروانه طواف

عاقبت‌دیدن نباشد دست‌باف

ورنه کی بودی ز دین‌ها اختلاف‌؟

قوت از حق خواهم و توفیق و لاف

تا به سوزن بر کَنم این کوه قاف

سنگ و آهن را مزن بر هم گزاف

گه ز روی نقل و گه از روی لاف

من چرا پیغام خامی از گزاف

بردم از بی‌دانشی و از نشاف

پس بزرگان این نگفتند از گزاف

جسم پاکان عین جان افتاد صاف

حق آن کف حق آن دریای صاف

کامتحانی نیست این گفت و نه لاف

جود می‌جوید گدایان و ضعاف

همچو خوبان کآینه جویند صاف

ظل او اندر زمین چون کوه قاف

روح او سیمرغ بس عالی‌طواف

امرِ کن یک فعل بود و نون و کاف

در سخن افتاد و معنی بود صاف

چون که لقمان را در آمد قی ز ناف

می بر آمد از درونش آب صاف

در خزان چون دید او یار خلاف

در کشید او رو و سر زیر لحاف

رفتن یک منزلی بر بوی ناف

بهتر از صد منزلِ گام و طواف