شیر عکس خویش دید از آب تفت

شکل شیری در برش خرگوش زفت

آدم از فردوس و از بالای هفت

پای ماچان از برای عذر رفت

چون گذشت از سر جهانی را گرفت

گر جهان ویران کند نبود شگفت

لا اله گفت و الا الله گفت

گوهر احمد رسول الله سفت

مر عمر را دید ماند اندر شگفت

عزم رفتن کرد و لرزیدن گرفت

دید احمد را ابوجهل و بگفت

زشت نقشی کز بنی‌هاشم شکفت

صالح از خلوت بسوی شهر رفت

شهر دید اندر میان دود و نفت

گاو کوهی و بز و خرگوش زفت

یافتند و کار ایشان پیش رفت

گفت عبدا مؤمنا باز اوش گفت

کو نشان از باغ ایمان گر شکفت

شد خیال غایب اندر سینه زفت

چونک حاضر شد خیال او برفت

نیم شهر از شعله‌ها آتش گرفت

آب می‌ترسید از آن و می‌شکفت

آن درختی کو شود با یار جفت

از هوای خوش ز سر تا پا شکفت

ای صفاتت آفتاب معرفت

و آفتاب چرخ بند یک صفت

چشم چون بستی تو را تاسه گرفت

نور چشم از نور روزن کی شکفت‌؟

جان ابراهیم از آن انوار زفت

بی حذر در شعله‌های نار رفت

تاب نور چشم با پیهست جفت

نور دل در قطرهٔ خونی نهفت

از حسد بر یوسف مصری چِه رفت؟

این حسد اندر کمین گرگیست زفت

شرمم آمد که یکی تلخ از کفت

من ننوشم ای تو صاحب‌معرفت

هین میاور این نشان را تو بگفت

وین سخن را دار اندر دل نهفت

جامه را بدرید و آهی کرد تفت

سر نهاد اندر بیابانی و رفت