از زمین بر رست خوبی بی‌نقاب

آنچنان کز شرق روید آفتاب

بس کنم دلبر در آمد در خطاب

گوش شو والله اعلم بالصواب

خیک اشکم گو بدر از موج آب

گر بمیرم هست مرگم مستطاب

هیچ مستسقی بنگریزد ز آب

گر دو صد بارش کند مات و خراب

مرگ او آبست و او جویای آب

می‌خورد والله اعلم بالصواب

من نلافم ور بلافم همچو آب

نیست در آتش‌کشی‌ام اضطراب

گوسفندان گر برونند از حساب

ز انبهیشان کی بترسد آن قصاب

آمدی در صورت باران و تاب

می‌روی اندر صفات مستطاب

لاجرم پرتو نپاید ز اضطراب

سوی معدن باز می‌گردد شتاب

آنک فرمودست او اندر خطاب

کره و مادر همی‌خوردند آب

عنکبوت دیو بر چون تو ذباب

کر و فر دارد نه بر کبک و عقاب

هرچه کردند از بخور و از گلاب

نه بجنبید و نه آمد در خطاب

کم ز آب نطفه نبود کز خطاب

یوسفان زایند رخ چون آفتاب

آب گردد ساقی و هم مست آب

چون مگو والله اعلم بالصواب

ناصحان او را به عنبر یا گلاب

می دوا سازند بهر فتح باب

پس خبر بردند خویشان را شتاب

که فلان افتاده است آن‌جا خراب

روح محجوب از بقا بس در عذاب

روح واصل در بقا پاک از حجاب

هم سریر و قصر و هم تاج و ثیاب

با بهشتی در سؤال و در جواب

این نصیب کور باشد ز آفتاب

صد چنین والله اعلم بالصواب

در همش آرد چو سایه در ایاب

طول سایه چیست پیش آفتاب