مقدم موسی نمودندش بخواب

که کند فرعون و ملکش را خراب

تا شما را رو نماید بی نقاب

بر شما احسان کند بهر ثواب

این نشان راست دادم جان باب

بر نویس الله اعلم بالصواب

ای تو در کشتی تن رفته به خواب

آب را دیدی نگر در آب آب

موسی و عیسی کجا بد کآفتاب

کشت موجودات را می‌داد آب

دم مزن تا بشنوی زان آفتاب

آنچ نامد در کتاب و در خطاب

من چنان اطلال خواهم در خطاب

کز صدا چون کوه واگوید جواب

آن یکی مرد دومو آمد شتاب

پیش یک آیینه دار مستطاب

خشکی لب هست پیغامی ز آب

که بمات آرد یقین این اضطراب

چون سرش ببرید شد سوی قصاب

تا اهابش بر کند در دم شتاب

بلک در هاروت و ماروت آن شراب

از عروج چرخشان شد سد باب

از سبب اندیشه کرد آن ذو لباب

دید علت خوردن بسیار از آب

گفت تا سالی نخواهم خورد آب

آنچنان کرد و خدایش داد تاب

آن زمانی که در آیی تو ز خواب

هوش و حس رفته را خواند شتاب

بر حواس خود نلرزی وقت خواب

گرچه می‌گردد پریشان و خراب

خس بس انبُه بود بر جو چون حباب

خس چو یکسو رفت پیدا گشت آب

بی تکلف نه پی مزد و ثواب

بلک طبع او چنین شد مستطاب

مشفقی بر خلق و نافع همچو آب

خوش شفعیی و دعااش مستجاب

می‌شدم بی خویش و مدهوش و خراب

تا بیفتادم ز تعجیل و شتاب

در پناه شیر کم ناید کباب

روبها تو سوی جیفه کم شتاب