که خورشید بعد از رسولان مه

نتابید بر کس ز بوبکر به

به گرسیوز تیغ زن داد مه

که خانه بمال و در آور به زه

ز چوبی کمان کرد وز روده زه

ز هر سو برافگند زه را گره

یکی نامور زان پسندیده ده

گذر کرد بر وی که او بود مه

سرایی به پردخت مهتر بده

خورشها و گستردنی هرچ به

مهان را به مه دارد و که به که

بود دین فروزنده و روزبه

بدین دوده اکنون کدامست مه

جز از تو پسندیده و روزبه

وزان روی پیوسته شد ده به ده

به ده در یکی نامبردار مه

سپهبد ز کوه اندر آمد بده

ازان ده سبک پیش او رفت مه

بدو راهبر گفت کای پادشا

دلت شد به فرزند خود بر گواه

چو بنشست آن دخت مهرک بده

مر او را گرامی همی کرد مه

همی تاخت شاپور تا پیش ده

فرود آمد از راه در خان مه

می لعل پیش آور ای روزبه

چو شد سال گوینده بر شست و سه

که ای ماه من چون کمان را به زه

برآرم به شست اندر آرم گره

برآورد زاغ سیه را بزه

به تندی به شست سه‌پر زد گره

بیامد هم‌انگه یکی مرد مه

ورا میوه آورد چندی ز ده

شما را همه یکسره کرد مه

بدان تا کند شهره این خوب ده

خروشی برآمد ز پرمایه ده

ز شادی که گشتند همواره مه

چو ناباک شد مرد برنا به ده

بریدند ناگه سر مرد مه

به موبد چنین گفت کای روزبه

دریغست ویران چنین خوب ده