لطیف آمد ازیشان باد و آتش

ازیرا سوی بالا گشت سرکش

جوانست او به سال و بخت و رامش

چو پیرست او به رای و عقل و دانش

کرا در دل فروزد مهر آتش

زبان گرددش در گفتار سرکش

تو گویی رام گردد عشق سر کش

که خاکستر شود سوزنده آتش

ترا یزدان خرد داده‌ست و دانش

وزین دانش ندادت هیچ رامش

چو در دستم بود دریای سر‌کش

چرا پرهیزم از سوزنده آتش‌؟

چو گشتی آتش تیزیش سرکش

زدی دست قضا آبی بر آتش

چو بشنید این سخنها ویس دلکش

فتاد اندر دلش سوزنده آتش

ببار ای برف برف بر جان من آتش

که بی دل را همه رنجی بود خوش

به مجمر در رخان ویس آتش

بر آن آتش عبیر آن خال دلکش

به پاسخ گفت وی را ویس دلکش

صبوری چون توان کردن در آتش

منم کیوان گر ایشانند سرکش

منم دریا گر ایشانند آتش

چو رامین روشنایی دید و آتش

به پیش روشنایی ماه دلکش

فروکردم ز سر افسار دانش

نهادم پای در بازار رامش

شتابان‌تر به راه از تیر آرش

دو چشم از کین دل کرده چو آتش

مبادا هیچ عاشق تند و سرکش

که تندی افگنده او را در آتش

گهی چون آب گشتی روشن و خوش

گهی چون دود گشتی تند و سرکش

ترا تا باشد اندر دل هوا خوش

تن تو همچنین باشد بلا کش

غمت شادی شود سختیت رامش

بلا خوشی و نادانیت دانش

می گلگونت آرم روشن و خوش

که دارد بوی مشک و رنگ آتش