کنون گویم ثناهای پیمبر

که ما را سوی یزدانست رهبر

چو بشنیدند فرقان از پیمبر

بدیدندش به جنگ بدر و خیبر

به عمّوریّه با قصرش برابر

مناره کرد و مسجد کرد و منبر

بنانِ چین و تُرک و روم و بَربَر؛

بَنَفشه زلف و گُل روی و سَمن بر.

چو دارم سرو گوهر بار در بر

چرا جویم چنان خشکی و بی بر

گهی دارند شوی نغز در بر

به کام خویش و گاهی یار دلبر

شهنشه خفته بود و ویس دربر

دل اندر داغ آن خورشید دلبر

نه نامه باید ایدر نه پیمبر

زن اینک هر کجا خواهی همی بر

گهی مِیْ بر کف و گه دوست در بر

شده مِیْ نوش بر رخسار دلبر

نشسته پیش او رامین دلبر

گهی طنبور و گاهی چنگ در بر

بجست از خواب شاهنشاه چون ببر

ز خشم دل خروشان گشته چون ابر

فتادش بویهٔ دیدار دلبر

چو آتش در دل و چون تیر در بر

یکی در جادوی با دیو همبر

یکی از ابلهی با خر برابر

کنون خوشبوی باشد مشک و عنبر

که مانده نیست آن دو زلف دلبر

رخش را نام شد گلنار بربر

دو زلفش را لقب زنجیر دلبر

ز خوبان گرد او هشتاد دلبر

بتان چین و روم و هند و بربر

اگر بینم به باغ اندر صنوبر

همی گویم زهی بالای دلبر

درود از من بدان شاخ صنوبر

که دارد شاخ بختم خشک و بی بر

دمان زو بوی مشک و بوی عنبر

نه بوی مشک و عنبر بوی دلبر

دگر ره گفت رامین ای سمنبر

دلم را هم تو دادی هم تو می‌بر