گل گلبوی باشد دل گشایم

زمین کشور بود گوراب جایم

بدان ویسا که تا از تو جدایم

به دل بر، هر مرادی پادشایم

نه اندر پادشایی پادشایم

نه اندر پارسایی پارسایم

چو عذر آرم کنون با دلربایم

دل پر داغ وی را چون نمایم

هنر با دل ندانم چون نمایم

در بسته به مردی چون گشایم

نه با کُشتی‌گران زور آزمایم

نه با مِیْ خوارگان رامش فزایم

تو ویران کردی آن خرم سرایم

که بود از خرمی شادی فزایم

به جان تو که تا از تو جدایم

تو گویی در دهان اژدهایم

به زر اندوده بینی دو گوایم

به خون آلوده بینی آشنایم

نه من آشفته هوش و سست رایم

که چندین آزموده آزمایم

وگر نادان منم از تو جدایم

خداوند ترایم نه ترایم

بدار ای دایه او را تا من آیم

که پوزش آنچه باید من نمایم

بجز دوزخ نشاید هیچ جایم

اگر نیز آزموده آزمایم

بگیرم دامنت با تو بیایم

زمانی بی تو با موبد نپایم

چرا از تو شکیبایی نمایم

که با درد جدایی برنیایم

چو از دیدار شاهنشه جدایم

تو گویی در دهان اژدهایم

تباهی روزگار خود فزایم

چو بخت آزموده آزمایم

بکن چاری که من پیش تو آیم

به پیروزی ترا راهی نمایم