محنت قرب ز بعد افزون است

جگر از محنت قربم خون است

از محبت تلخها شیرین شود

وز محبت مسها زرین شود

فالمنع منه عطیه مبذوله

و الفقر اکرام و لطف عاجل

از تو ای دوست نگسلم پیوند

گر به تیغم برند بند از بند

پند آنان دهند خلق ای کاش

که ز عشق تو می دهندم پند

مرغ شبخوان را بشارت باد کاندر راه عشق

دوست را با ناله شبهای بیداران خوش است

و من الدلائل ان تراه باکیا

ان قد رآه علی قبیح فاعل

ننگرد دیگر به سرو اندر چمن

هرکه دید آن سرو سیم اندام را

و من الدلائل ان تراه مسلما

کل الامور إلی الملیک العادل

مرا با وجود تو هستی نماند

به یاد توام خودپرستی نماند

کاین مطرب از کجاست که برگفت نام دوست

تا جان و جامه بذل کنم بر پیام دوست

دل زنده می شود به امید وفای یار

جان رقص می کند ز سماع کلام دوست

شوریده نباشد آنکه از سر ترسد

عاشق نبود آنکه ز خنجر ترسد

سرکویش هوس داری هوا را پشت پایی زن

در این اندیشه یک رو شو دو عالم را قفایی زن

بساط قرب می جویی خرد را الوداعی گو

وصال دوست می خواهی بلا را مرحبایی زن

قدم به راه طلب چون نهی ز جان بگریز

که شرط راه بود جان من شکیبایی

ما را هوس انجمنی نیست که عشاق

جز خلوت و در دل گله از یار نخواهند

از آنگه که یارم کس خویش خواند

دگر با کسم آشنایی نماند

در معرفت بر کسانی است باز

که درهاست بر روی ایشان فراز

از این دیو مردم که دیو و ددند

حذر کن که همصحبتان بدند

رخت مسیحا نکشد هر خری

محرم دولت نشود هر سری

غم جمله خور در هوای یکی

مراعات صد کن برای یکی

ما بنده ایم و عاجز، او حاکم است و قادر

گر می کشد به زورم، ور می کشد به زاری

به درد و صاف تو را کار نیست دم درکش

که هر چه ساقی ما ریخت عین الطاف است

عاشقم بر لطف و بر قهرش به جد

بو العجب من عاشق این هر دو ضد

ناخوش او خوش بود بر جان من

جان فدای یار دل رنجان من

ما سر نکشیم از قدم یار صفایی

تیغ آید اگر در قدم او بسر ما

در بلا هم می چشم لذات او

مات اویم مات اویم مات او

عاشقم بر رنج خویش و درد خویش

بهر خشنودی شاه فرد خویش