اندر دل من عشق تو چون نور یقین است

بر دیدهٔ من نام تو چون نقش نگین است

در طبع من و همت من تا به قیامت

مهر تو چو جان است و وفای تو چو دین است

تو بازپسین یار منی و غم عشقت

[...]

تا جهان است؛ کار او این است

نوش او نیش و مهر او کین است

چون شکر ذوق شکر شیرین‌است

نعمت افزای و قوت آیین است

سخنم بین چه نغز و شیرین است

منتظم همچو عقد پروین است

لامکان گوی کاصل دین این است

سر بجنبان که جای تحسین است

هرچه جز حق هرآنچ باطین است

جز طریق حقیقت دین است

تا که خود یار عشق خودبین است

بوتهٔ توبه از پی این است

مستحق عذاب و نفرین است

بد ره و بد فعال و بد دین است

دین طلب کن گرت غم دین است

که کلید درِ دلت این است

سوی تو عقل صلح یا کین است

اینت ریش ار سوی تو عقل این است

عقل در کوی عشق نابیناست

عاقلی کار بوعلی سیناست

جاهلی کفر و عاقلی دین است

عیب‌جو آن و غیب‌گو این است

این چه جای چو تو جهان‌بین است

گفت خود جایم از جهان این است

برکسی کش نه دین نه آیین است

روی نیکو کدوی رنگین است

گر ترا مال و جاه و تمکین است

حادث و وارث از پی این است

مایهٔ کفر و پایهٔ دین است

نردبان پایهٔ خرد این است

همه آلایش تو از طین است

همه آرایش تو از دین است

همه اندرز من به تو این است

که تو طفلی و خانه رنگین است

باد عزم تو جان تمکین است

آب روی تو تازگی دین است

هرکرا رنجه داشتن دین است

تن او نیست تن که تنّین است