آنکس که به یاد او مرا کار نکوست

با دشمن من همی زید در یک پوست

گر دشمن بنده را همی دارد دوست

بدبختی بنده‌ست نه بدعهدی اوست

به مادرم گفتم ای بد مهر مادر

نبیره دوست من دشمن نه نیکوست

جوابم داد گفتا دشمن تست

نباشد دشمن دشمن به جز دوست

هر چه درکل کون کهنه و نوست

هست مفعول و فاعل همه اوست

نفس تو تا بدیش عادت و خوست

به حقیقت بدان‌که دیو تو اوست

چون سخن گویدازمحبت‌ دوست

از طرب بر تنش بدرد پوست

صفت آنکه داردش حق دوست

هر چه جز حق بود همه بت‌اوست

بشنو این نکته راکه سخت نکوست

مار، به دشمنت که نادان دوست

دل منه بر جهان‌که آن نه نکوست

اوترا دشمن و تو او را دوست

فعل و ذاتش برون ز آلت و سوست

بس که هویتش پر از کن و هوست

گر ز خورشید بوم بی‌نیروست

از پی ضعف خود نه از پی اوست

سوی تو نام زشت و نام نکوست

ورنه محض عطاست هرچه ازوست

پیش توحید او نه کهنه نه نوست

همه هیچ‌اند هیچ اوست که اوست

هستی دوست پیش دیدهٔ دوست

پردهٔ بارگاه اویی اوست

باد اگر هست معتدل در پوست

انده دشمنست و شادی دوست

اصل و فرع نماز غسل و وضوست

صحت داء معضل از داروست

هرکرا در نماز عُدّه نکوست

غار مغرب سزای سجدهٔ اوست

از پی تازگی ز دشمن و دوست

در دو عالم بدل کنندهٔ پوست

هرچه ز ایزد بود همه نیکوست

هرچه از تست سر به سر آهوست

سوی آن کفر زشت و دین نیکوست

که ز دین نقش بیند از خر پوست

ای بسا شیر کان ترا آهوست

وی بسا درد کان ترا داروست