گفتی گله کرده‌ای ز من با که و مه

بهتان چنین بر من بیچاره منه

از تو به کسی گله نکردم بالله

گفتم که اگر نکوترم داری به

آمد هلال دلها ناگه پدید ناگه

هان ای هلال خوبان «ربی و ربک الله»

زین بوالعجب هلالی گر هیچ بدر گردد

نی آسمان گذارد نی آفتاب و نی مه

در روی او بخندید از بهر حال کو خود

[...]

بار حرص و حسد زدوش بنه

هر چه داری بخور، بنوش‌ و بده

دعوی عاشقی کنی وانگه

ترس از جان و سر زهی ابله‌!

در جهان هرکه بینی از که و مه

همه دربند آنکه فردا به

از درونت نگاشت صنع اله

نه ز زرد و سپید و سرخ و سیاه

همه اضداد ولیک ز امر اله

همه با یکدگر شده همراه

گرت باید که سست گردد زه

اولا پوستین به گازر ده

پارسا گر به است او را به

پادشا گر بدست ما را چه

بر درِ بی‌نیازی از کِه و مِه

گر تو باشی وگرنه او را چه

زانکه از حرف لا همی به آله

کس نداند که چند باشد راه

بشنو تا چه گفت فضل آله

با که گویم که نیست یک همراه

چون بکشتی تو نفس را در راه

روی بنمود زود فضل اِله

این چنین طاعت ای پسر آن به

که نیاری برش بر و مسته

کسی از بد همی نداند به

آنچه دانی که آن بهست آن ده

چونت گوید ببخش هیچ منه

چونت گوید نگاه‌دار مده

بر زبان طرف حرف و ذوقی نه

غافل از معنیش که از پی چه

هرچه صورت دهد به آبش ده

نالهٔ زار در دل خوش نه

خویشتن را یکی مخوان در ده

کان یکی نیست هیچ از آن یک به

زده صدره یحبّهم خرگه

در سراپردهٔ یحبّونه