چرا ز روی لطافت بدین غریب نسازی

که بس غریب نباشد ز تو غریب‌نوازی

ز بهر یک سخنِ تو دو گوش ما سوی آن لب

ستیزه بر دل ما و دو چشم تو سوی بازی

چه آفتی تو که شب‌ها میان دیده چو خوابی

[...]

چون بلبل داریم برای بازی

چون گل که ببوییم برون اندازی

شمعم که چو برفروزیم بگدازی

چنگم که ز بهر زدنم می‌سازی

گر شریعت شعار خودسازی

روز محشر کنی سرافرازی

همه مشغول گشته در بازی

کرده هریک همی سرافرازی

در پسِ پرده داشت انبازی

که ورا بود با خدا رازی

ور نباشد خشوع و دمسازی

دیو با سبلتش کند بازی

تا نداری سرِ سراندازی

تو چه دانی که چیست جانبازی

تا کند عقلش از پی رازی

گرد میدان عشق پروازی

تو کنون ناحفاظ و غمّازی

کی سزاوار پردهٔ رازی

تو رسن را ز بهر آن سازی

تا کنی بهر نان رسن بازی

جلوه کردی برای اعجازی

گه به حرفی و گه به آوازی

که همی کرد بهر دمسازی

جان او با صفاش دل بازی

گفت مردی ز ابلهی رازی

با یکی بدفعال غمّازی

با سگ و دیو کرده انبازی

چیست این لشکری و آن غازی

از پی دین و شغل پردازی

هیچ در بسته نیست در تازی

بهر معنیست صورت تازی

نه بدان تا تو خواجگی سازی

گه به پای از خودش بیندازی

گه دو دست از طمع بدو یازی

کرده ابلیس بهر طنّازی

زین سخن بر بروت تو بازی

گر تو جویای عالم رازی

ای زمن با زمانه چون سازی

تو درازی و نیز در یازی

پس همان به که گَوز کم بازی