این اسب قلندری نه هر کس تازد

وین مهرهٔ نیستی نه هر کس بازد

مردی باید که جان برون اندازد

چون جان بشود عشق ترا جان سازد

گه زند صعب و گاه بنوازد

گاه دورش کند بیندازد

قاف قهرش اگر برون تازد

قاف را همچو سیم بگدازد

روح با حور همبری سازد

دل به دیدار دوست می‌نازد

تا چو زو نطق مایه‌ای سازد

در ره روح قدس در بازد

شوق ذوقت به دوزخ اندازد

شوق شوقت چو حور بنوازد

نعل اسبش چو گرد بندازد

جبرئیلش حنوط جان سازد

گر رسد عقل سر در اندازد

ور رسد روح مایه دربازد

وانکه از سنگ شیشه پردازد

وانکه در حقّه مُهره می‌بازد

کی غنی با فقیر در سازد

کو به دنیی و این به دین نازد

جان نادان ز تن غذا سازد

چون نیابد غذی بنگدازد

گاه با امر سوی حق یازد

گاه با خلق خالکی بازد

هاضمه چون بدو نپردازد

از گلو گلخنی دگر سازد

مال سوی حکیم کی یازد

زشت با کور به فرا سازد

هرکه او با زمانه در سازد

عقبی او را ز پیش بندازد

نه به بازی و لهو پردازد

نه نپرسیده گفتن آغازد

حور با تو چگونه پردازد

حور با گنده‌پیر کی سازد

خور ز تیر تو با خطر تازد

زان ز مه گه گهی سپر سازد

خردی را که پیش حق یازد

آن خرد پیش شرع دربازد

زان به بیهوده می‌نپردازد

که همی شغل آخرت سازد