... که ذوالفقار به دست خطیب افتاده ست

کند ز چهچهه بلبل فغان به یاد وطن

کبوتری که به گلشن غریب افتاده ست ...

... جهان ز خون دلم دست در حنا دیده ست

فغان ز تربیت آسمان که دانه ی ما

به کشت پرورش از آب آسیا دیده ست ...

ز من شکایت آن جورپیشه برعکس است

فغان سنگ ز بیداد شیشه برعکس است

صدای سنگ کند رخنه در دل فرهاد ...

... غنیمت است که غم پاسبان گله شده ست

فغان ز پرورش آسمان که این قصاب

برای مصلحتی مهربان گله شده ست

فغان من ز رکاب هلال پای کشید

که از ستاره رهش در میان گله شده ست ...

فغان که در ره ما بانگی از درایی نیست

هزار قافله رفت و نشان پایی نیست ...

... سرود مطرب و شور رباب بی نمک است

فغان که لذت ازین بزم رفتگان بردند

شراب بی مزه است و کباب بی نمک است ...

پنجه عشقم دگر قفل فغان پیچیده است

همچو شمعم شعله ای بر استخوان پیچیده است ...

... تا ز آزادی کشیدم دست از کار جهان

خاتم جم بی فغان چون حلقه ی زنجیر نیست

جامه همچون پوست دایم در تنم بی دامن است ...

... که گفته است که مرغ کباب را پر نیست

فغان که از پی مکتوب خود به دام امید

هزار مرغ گرفتم یکی کبوتر نیست ...

... مباد چشم بد ارنه سپند بسیار است

فغان من همه از بند هستی خویش است

چو نی اسیر ترا ورنه بند بسیار است ...

... موقوف اجل نیست که آن رسم قدیم است

با همنفسان گفت شب از شور فغانم

دانید که این هرزه درا کیست سلیم است

... ز جوش سبزه ی خط شد تبسمش دلگیر

فغان که جای ز موران بر انگبین تنگ است

چو موج آب روان گشت سوی پیشانی ...

... زبان در دهن از پی نام اوست

کسی کز فغان من از خواب ناز

نگردیده بیدار بادام اوست ...

... مشو مشغول این آهو که از پی شیر می آید

فغان از اختر طالع که ممکن نیست اصلاحش

درین عقده چه کار از ناخن تدبیر می آید ...

... شکر را خنده شیرین او هرگه به یاد آید

فغانش در نیستان همچو موسیقار می پیچد

ز عکس ماه و موج آب در شب ها به جوش آیم ...

... ز خط به گرد گل او سلیم سبزه دمید

فغان که سایه شبیخون بر آفتاب آورد

... آرام سازگار اسیران عشق نیست

بلبل فغان به شاخ چو بنشست می کند

فریاد شد ز خانه ی همسایگان بلند ...

... ندیده هند را قیصر از آن با روم می سازد

چه حاصل دارد از دست فلک آه و فغان کردن

که ظالم را همیشه ناله مظلوم می سازد ...

... هر کس گلابی از گل و او دامنی کشید

از داغ های سینه فغان شکستگان

هردم چو بانگ نی سری از روزنی کشید ...

کسی را در فغان ناله چون محبوب می خواهد

اگر خاموش گردد همچو آتش چوب می خواهد ...