... نشنیدند نام بطلمیوس

پر فغان و میان تهی چون کوس

همه شاگرد زرق بوالعنبس ...

... باش تا من بنالم ای بلبل

کاین همه خلق در فغان آمد

دم مزن پیش ما که ناله تواست ...

کاسه سر شد سفال و دیده گریان همان

تن به کویت خاک گشته ناله و افغان همان

دل نماند ز آتشی جان شیرینم هنوز ...

... چون تو افزونی ز مهرو از مه تابان همان

گل ز بستان رفت و بلبل از فغان خاموش شد

عاشق رویت همان و ناله و افغان همان

دل زجور او خراب و او ز حالش بی خبر ...

... برده هزار گنج مرا در یکی ندب

اکنون ز درد بردمنم مانده در فغان

و اکنون ز رنج گنج منم مانده در شغب ...

... ز تیغ و گرز تو باشد نفیر جوشن و خود

ز طعن و ضرب تو باشد فغان آتش و آب

حسامت آتش و آبست و این شگفتی بین ...

... ز گرزت همه صفدران در خروش

ز تیرت همه سرکشان در فغان

بسا جان که از بدسگالان ملک ...

... از رهگذار کینه او چرخ بر کران

از دستبرد اوست فغانی بهر دیار

از کارکرد اوست نشانی بمهرکان ...

فغان من از نعره پاسبان

که افگند تعجیل در کاروان ...

... بهنگام عطا دادن بوقت کینه آهختن

ولی را طرب کردی عدو را با فغان کردی

چرا پیراهن صبری ندوزد خصم تو گر تو ...

... به هر حالی محال اندیش باشد

فغان از چشم مست تو که پیوست

موافق سوز و کافرکیش باشد ...

... وصالت را اگر هجران نبودی

کجابودی ز هر عاشق فغانی

ولیک از اتفاق روزگار است ...

... پر باز کند کرکس ترکش طیران را

گاهی ز فغان نعره کند راه هوا گم

گه نعره به لب درشکند پای فغان را

چشم زره اندر دل گردان بشمارد ...

... به طعنه گفت زهی بی ثبات بی معنی

ز غفلت تو فغان و ز عادت تو نفیر

هزار توبه بکردی ز می هنوز دمی ...

... سر گم شده نعره مریدانت

نواب فغان آفرینش

افتاده بر آستانه سمع ...

... ریگش چو نیش کژدم و سنگش چو پشک مار

زین طبع را عفونت و زان عقل را فغان

در آب او سمک نرود جز به سلسله ...

... دشمن جان من آمد شعر چندش پرورم

ای مسلمانان فغان از دست دشمن پروری

شعر دانی چیست دور از روی تو حیض الرجال ...

ای مسلمانان فغان از دور چرخ چنبری

وز نفاق تیر و قصد ماه و سیر مشتری ...

... یتیم وار برو جان به ماتمت بنشست

فغان ز عادت این رنج ساز راحت سوز

فغان ز گردش این جان شکار جورپرست

که صورتی که به عمری نگاشت خود بسترد ...

... هوا و آب دو بحرند پر عفونت ژرف

فغان من همه زین عیش تلخ و روی ترش

چنانکه قلیه افعی خوری بریق ترف

فغان من ز خداوند من حمیدالدین

که از وجود من او را فراغتیست شگرف ...

با یار مرا زور و ستم درنگرفت

زاری و فغان و لابه هم درنگرفت

از شعر ترم چو سنگ نم درنگرفت ...