دهید از من خبر آن شاه خوبان را به پنهانی

که عالم زنده شد بار دگر از ابر نیسانی

صف نظارگان در انتظارش چشم در راهند

پری رویان همه جمع اند و مطرب در غزلخوانی

خرامان و چمان با صد هزاران عشوه و دستان

کند تشریف را یک دم به صحن گلشن ارزانی

گدازد از کف پا لاله را مرهم داغ دل

نهد داغ غلامی لاله رویان را به پیشانی

برد تاب از لطافت تازه گلهای بهاری را

دهد آب از خجالت نونهالان گلستانی

غلام قد خود سازد همه آزاده سروان را

دهد شمشاد را از لاف رعنایی پشیمانی

کند آکنده از رشک رخش گل را به خون دل

کند شرمنده طاووس چمن را از خرامانی

شود روشن به دیدار شریفش دیده نرگس

رهد از پای بوسش سنبل تر از پریشانی

به وجه داوری و عزم گشت گلستان امروز

کند گلزار را غیرت فزای باغ رضوانی

که هست اندر نزاکت سخت بنیادش بسی محکم

ز نوزادان بستانی و خوبان شبستانی

ز یکسو دلبران هر هفت کرده برقع افکنده

همه هستند رشک خامه صورتگر مانی

ز دیگر سو بدانسان شد گلستان خرم و خندان

نباشد حاصل تحریر وصفش غیر حیوانی

به کلک صنعت آرا منشی قدرت بدایعها

نوشته بر حواشی چمن از خط ریحانی

بنفشه میزند با خال جانان لاف همرنگی

گل شبنم زده با روی دلداران خوی افشانی

کند راز دهن را غنچه فاش آهسته آهسته

به دیده میگند نرگس اشارتهای پنهانی

ریاحین از خط و سنبل ز زلف دلبران گوید

زند سروسهی با قد خوبان لاف همشانی

به روی برگ گل هر قطره ژاله می چکد گویی

که بر لعل یمانی رسته مروارید عمانی

ز فرش سبزه گلشن بر زمرد می زند طعنه

بخندد در شکفتن لاله بر یاقوت رمانی

دم از اعجاز عیسی می زند باد سحرگاهی

نشان می بخشد از احیای موتی ابر نیسانی

ز جوش گریه ابر بهاران گل همی خندد

چو معشوقان بی باک از خروش عاشق فانی

هزاران را به بوی گل، دگر ره دیده شد روشن

بسان چشم یعقوب از شمیم ماه کنعانی

سمندرها شدند از سایه گل آتشین آبی

وحوش بر ز لطف گلستان گشتند بستانی

گلستان سبز و طوطی سبز و خنیا سبز در سبز است

نکیسا را کجا زیبد در این محفل خوش الحانی

هزاران گل شکفتند از نسیم صبح در یک دم

چو دلهای مریدان از نگاه قطب ربانی

چراغ آفرینش، مهر برج دانش و بینش

کلید گنج حکمت، مخزن اسرار سبحانی

مهین رهنمایان، شمع جمع اولیای دین

دلیل پیشوایان، قبله اعیان روحانی

عبیدالله، شاه دهلوی کز التفات او

دهد سنگ سیه خاصیت لعل بدخشانی

امام اولیا، سیاح بیدای خدا بینی

ندیم کبریا، سباح دریای خدا دانی

یمن شد گوئیا هندوستان از یمن انفاسش

دمادم می دمد زو نفحه انفاس رحمانی

اگر چه مشلعستانش بود شهر جهان آباد

ولی از مشعلش از قاف تا قاف است نورانی

ز اقصای ختا تا غایت مغرب زمین امروز

نباشد هیچکس مانند او از نوع انسانی

ز خورشید کمالش نیست جز خفاش بی بهره

بجز احول نبیند کس در این عالم ورا ثانی

پس از مظهر بجز وی در ضمیر کس نشد مضمر

کمالاتی که ظاهر گشت بر قیوم ربانی

نزیبد مهر را با فیض او لاف جهانگیری

نباشد چرخ را با قدر او امکان همشانی

نباشد باد را در حضرتش تاب سبکروحی

نباشد کوه را با همتش حد گرانجانی

سبق گویان سابق گر در این ایام می بودند

به محفل می نشستندش به جان بهر سبق خوانی

سفر اندر وطن کار مقیمان درش باشد

برایشان نگذرد بی خلوت اندر انجمن آنی

به جنب نسبت غرای آن قوم سعادتمند

ندارد هوش دردم با نظر اندر قدم شانی

بزرگانی که صد دفتر معارف گفته اند از بر

به نزدیکش همه هستند اطفال دبستانی

بسی چون قطب بسطامی و منصور است در کویش

انا الحق بر زبان هرگز نمی رانند و سبحانی

ز اقطاب جهان دعوی همشانیش می زیبد

سها را گر سزد با مهر تابان لاف رخشانی

چنان ارواح زاری شد ز روحانیتش دهلی

نمی گردد به گرد قلعه او فکر انسانی

اگرچه کافرستان است باشد از وجود او

بهشت و این سخن نبود خلاف نص قرآنی

بسی پژمردگیها بود گلزار هدایت را

دگر ره زابر فیضتش یافت سرسبزی وریانی

اگر معمار لطفش قصر ایمان را در این آخر

اساس از نو نبستی، روی بنهادی به ویرانی

مرا نادیده باشد با سر کویش سر و کاری

پس از دیدن عراقی را نبد پا پیر ملتانی

بسی توبیخ کردند اهل توران و خراسانم

به دارالکفر رفتن چون پسندی گر مسلمانی

به دهلی ظلمت کفر است گفتند و به دل گفتم

به ظلمت رو اگر در جستجوی آب حیوانی

نشد با طول صحبت ز اولیای یثرب و بطحا

میسر آنچه از وی شد مرا نادبده ارزانی

به جان شوبنده اش ای آنکه می خواهی شدن آزاد

ز تسویلات نفسانی و تلبیسات شیطانی

در انگشت ار بکردی صخره روزی خاتم عهدش

به موری کی خریدی حاصل ملک سلیمانی

به بدبختی خود شاید که خون گرید سیه بختی

در آن کوی است و دارد میل سوی عالم فانی

لئیمی گفت من در هندم و نشناسمش، گفتم

مگر نقل ابوجهل و محمد را نمی دانی

ز بنده خاکروبان درش را باد صد زنهار

ز کف ندهند آن اکسیر اعظم را به آسانی

تمنای قبولش دارم و دانم که نا اهلم

مدد یا روح شاه نقشبند و غوث گیلانی

سگم، از سگ بسی کمتر، تو نجم الدین صفت جانا

بدین سگ بنگر از روی کرم زانسان که میدانی

گریزان از نهیب باز نفسم صعوه سان سویت

زهی دولت به لطف این صعوه را گر بازگردانی

به خود کن آشنا چون کردیم از خویش بیگانه

عطای احمدی فرما چو ما کردیم سلمانی

بدانسان مظهری شد جان پاکت جان جانان را

به چشم اهل بیتش این زمان خود جان جانانی

ز جام فیض خود کن خالد درمانده را سیراب

که او لب تشنه تیه است و تو دریای احسانی