صبحدم آورد بویی سویم از پیراهنش
راست گویم آب حیوان می چکد از دامنش
خون ما در گردنش بود آن نگار و بس نبود
طرفه اینست آن که جان گشتست طوق گردنش
روی چون ماه تو را محتاج آرایش نبود
سنبل تر را چرا آورده ای پیرامنش
زآتشی کز جان ما خیزد ز دست جور او
نرم هرگز می نگردد آن دل چون آهنش
دیده ی یعقوب نابینا شود بینا دگر
گر نسیم لطفش آرد بویی از پیراهنش
آنچنان رویی و مویی کس ندارد در جهان
ای دریغا گر بدی باری عنایت با منش
گرچه جوجو داد بر باد جفا خاک مرا
ماه و خورشید فلک شد خوشه چین خرمنش
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از زیبایی و جذابیت محبوبش سخن می‌گوید. او به پیراهن محبوب اشاره می‌کند که بوی خوشی دارد و به طرز عجیبی به زندگی و جان او وابسته است. شاعر از تحریکات عشق و دلتنگی‌هایش می‌گوید و به این نکته اشاره می‌کند که چهره محبوب به قدری زیباست که به هیچ آرایشی احتیاج ندارد. همچنین، او به شدت تحت تأثیر رفتار محبوبش قرار دارد و عشق را مانند آتش می‌داند که در دلش شعله‌ور است. در نهایت، شاعر به حسرت و آرزوهایش برای داشتن سعادت و محبت محبوب اشاره می‌کند و از دشواری‌های عشق سخن می‌گوید.
هوش مصنوعی: صبحگاهی بویی به سوی من از پیراهنش آمد که راست می‌گویم، آب حیات از دامنش می‌چکد.
هوش مصنوعی: این شعر به معنای احساس عمیق و دردناک عاشقانه است. شاعر بیان می‌کند که زیبایی معشوق، مسئول درد و رنج اوست و این که این عشق به حدی عمیق است که جان او به گردن معشوق است. در واقع، عشق او به معشوق چنان قوی است که تمام وجود شاعر را تحت تأثیر قرار داده و او را همچون طوقی به گردن معشوق دچار کرده است.
هوش مصنوعی: چهره زیبای تو به هیچ زیبایی دیگری احتیاج ندارد، چرا دور آن گل خوشبو سنبل را گذاشته‌ای؟
هوش مصنوعی: آتش‌سوزانی که از دل ما ناشی می‌شود، به خاطر ظلم و ستم او هرگز دل را نرم و انعطاف‌پذیر نمی‌کند، مانند آهنی سخت و مقاوم.
هوش مصنوعی: اگر نسیم مهر و لطف او بویی از پیراهنش به همراه آورد، دوباره می‌تواند همچون یعقوب، دیدگانش را باز کند و بینا شود.
هوش مصنوعی: تو آنقدر زیبایی و موهای دل‌فریب داری که هیچ کس در جهان مانند تو نیست. ای کاش که تو هم به من توجهی کنی و عنایتی داشته باشی.
هوش مصنوعی: اگرچه جوجو یا پرنده کوچک زود از دست جفا و بی‌رحمی پرواز کرد و از این دنیا رفت، اما در عوض، آسمان و نور ماه و خورشید، به جای او به برداشت برکت و نعمت از خاک من پرداخته و خرمن خویش را انباشته کردند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
وه که پیدا می کند هر دم ز روی روشنش
فتنه ای در زلف شهر آشوب و چشم پر فنش
چشم او هر ساعت آبستن به روزی روشنست
خط دستورست پنداری شب آبستنش
هر سحر پیراهنی در بر قبا کرد آسمان
[...]
چون برآمد ماه روی از مطلع پیراهنش
چشم بد را گفتم الحمدی بدم پیرامنش
تا چه خواهد کرد با من دور گیتی زین دو کار
دست او در گردنم یا خون من در گردنش
هر که معلومش نمی‌گردد که زاهد را که کشت
[...]
هر که ما را دوست دارد خلق گردد دشمنش
ترک خود باید گرفت آن را که باید با منش
هرکه گامی زد درین ره اختیارش شد ز دست
وآن که سر پیچید ازین در خون خود در گردنش
این قبول از دوست می باید که باشد قصّه چیست
[...]
آیتی از رحمت آمد، گر چه سر تا پا تنش
هم دعایی می دهم از سوز دل پیرامنش
سوخت جان و شعله ای نامد برون در پیش او
زانکه ترسم دل بسوزد ناگه از سوز منش
شمع را سوزد دل پروانه چون روشن نبود
[...]
چون برآمد آفتاب از مشرق پیراهنش
ماه رقاصی کند چون ذره در پیرامنش
از لباس بخت عریانم و گرنه کردمی
دست در آغوش او بی زحمت پیراهنش
دست بختم برفشاند آستین تا ساق عرش
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.