آنکه از آب حیات آزرده می گردد تنش
کی توان دیدن بروز جنگ غرق آهنش؟
آنکه بر دوشش گرانی می کند جیب قبا
چون روا دارد کسی بار زره بر گردنش؟
خوش نباشد در قبای آهنین آن سیمتن
ای خوش آن روزی که بینم در ته پیراهنش!
آن تن پاک از لطافت هست چون آب حیات
غالبا موج همان آبست شکل جوشنش
حیف باشد زخم تیر او بچشم دشمنان
چشم زخم دوستان بادا نصیب دشمنش!
نعل بر شکل هلالی پای اسبش بوسه زد
کاشکی بودی هلالی نیز نعل توسنش!
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این اشعار به توصیف وضعیت فردی می‌پردازد که از زندگی و مشکلات رنج می‌برد. او به مسائل سنگینی که بر دوش این فرد است اشاره می‌کند و به زیبایی و لطافت وجود او پرداخته و آرزوی دیدن روزی خوش برای او را می‌کند. همچنین به قدرت و اثر زخم تیر از جانب دشمنان و دوستان اشاره می‌کند و در نهایت با اشاره به شکل نعل اسب، خواهان زیبایی و شکوه در زندگی این فرد است. در کل، این اشعار به تضاد بین سختی‌های زندگی و زیبایی‌های درونی انسان‌ها اشاره دارد.
هوش مصنوعی: کسی که در آرامش و طراوت زندگی دچار مشکل می‌شود، چگونه می‌تواند پیشرفت‌های ناگوار و سختی‌های ناشی از جنگ و نابودی را مشاهده کند؟
هوش مصنوعی: کسی که در زندگی‌اش بار سنگینی را به دوش می‌کشد، چگونه می‌تواند ببیند که دیگران بارهای سنگین‌تری را بر دوش دارند؟
هوش مصنوعی: دیدن زیبایی و دلربایی محبوبم در لباس نازک و نرم، برایم بسیار لذت‌بخش‌تر از مشاهده‌اش در لباس سخت و سرد است.
هوش مصنوعی: این بدن پاک و لطیف مانند آب حیات است که بیشتر اوقات، همان آب، شکل محافظتی به خود می‌گیرد.
هوش مصنوعی: در اینجا بیان می‌شود که خنجر یا آسیب دشمنان، مانند زخم تیر، به چشم آنها دیده می‌شود و این برای دوستان هرگز خوب نیست. به آنها که نیت بد دارند، زخم و آسیب می‌رسد، اما به دوستان نباید هیچ آسیبی برسد.
هوش مصنوعی: نعل که به شکل هلالی است، بر پای اسب بوسه می‌زند و آرزو می‌کند که ای کاش تو نیز مانند نعل، به شکل هلالی بودی.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
وه که پیدا می کند هر دم ز روی روشنش
فتنه ای در زلف شهر آشوب و چشم پر فنش
چشم او هر ساعت آبستن به روزی روشنست
خط دستورست پنداری شب آبستنش
هر سحر پیراهنی در بر قبا کرد آسمان
[...]
چون برآمد ماه روی از مطلع پیراهنش
چشم بد را گفتم الحمدی بدم پیرامنش
تا چه خواهد کرد با من دور گیتی زین دو کار
دست او در گردنم یا خون من در گردنش
هر که معلومش نمی‌گردد که زاهد را که کشت
[...]
هر که ما را دوست دارد خلق گردد دشمنش
ترک خود باید گرفت آن را که باید با منش
هرکه گامی زد درین ره اختیارش شد ز دست
وآن که سر پیچید ازین در خون خود در گردنش
این قبول از دوست می باید که باشد قصّه چیست
[...]
آیتی از رحمت آمد، گر چه سر تا پا تنش
هم دعایی می دهم از سوز دل پیرامنش
سوخت جان و شعله ای نامد برون در پیش او
زانکه ترسم دل بسوزد ناگه از سوز منش
شمع را سوزد دل پروانه چون روشن نبود
[...]
چون برآمد آفتاب از مشرق پیراهنش
ماه رقاصی کند چون ذره در پیرامنش
از لباس بخت عریانم و گرنه کردمی
دست در آغوش او بی زحمت پیراهنش
دست بختم برفشاند آستین تا ساق عرش
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.