ز تاب شعشه آفتاب در سرطان

تنور گرم فلک جدی را کند بریان

ز تاب خور، دم فواره در میان حیاض

شدست چون نفس اژدها شراره فشان

ندانم آه که آتش‌فروز شد که دگر

جهان چو سینه عشاق گشت آتشدان

نفس کسی نزد از سوزش حرارت دل

که همچو باد نزد دامنی بر آتش جان

ز تاب خور کره نار شد فضای هوا

درو به جای سمندر طیور در طیران

شعاع مهر چو نی سوزد اندرین آتش

چه جای آنکه کنی نسبتش به گرمی آن

زبان‌خویش برون کرده شعله از گرما

نهاده سینه به ریگ از حرارت آب روان

مکن دم سردی ز باد هم کان نیز

ز تاب مهر به هر جانب است گشته دوان

به جای باد گرفتم دم مسیح بود

که ناوزیده به کس آتشش فتاده به جان

شود چو آتش و افتد به خرمن یعقوب

اگر ز مصر نسیمی وزد سوی کنعان

دم هوا چو دم مرده برنمی‌آید

ز تاب مهر نفس‌گیر گشته شخص جهان

ز تاب گرما آن موجه نیست دریا را

که پوست شد به تنش خشک و چین فتاد برآن

ز شغل خویش چنان بازمانده‌اند اشیا

که ابر هم نکند یاد گریه نیسان

هوا چو شعله برافروختست و بر ز برش

به روی هم متراکم سحاب همچو دخان

جهان چو دانه اخگر شدست از گرمی

سحاب چون کف خاکستریست بر سر آن

چو در رماد که آتش نگاه می‌دارند

به ابر حفظ حرات نموده تابستان

نه دود بر سر آتش بود که از گرما

فکنده است به سر سایه آتش سوزان

ز تاب مهر عجب نیست گر برند پناه

دگر به سایه عشاق آفتاب‌وشان

تمیز بوالهوس از عاشقست بس مشکل

که هر دلی شده سوزان و هر جگر بریان

پی‌پناه به دنبال ظل مخروطی

شبانه‌روز بود آفتاب سرگردان

عیان ز چین سر زلف یار، عارض نیست

به زیر سایه سنبل شدست مهر نهان

ز بحر سینه عشاق خاستست مگر

که گشته در عوض قطره ابر شعله‌فشان

چنانکه مایه ابر بهار هست بخار

شدست مایه ابر تموز هم ز دخان

چو آه عاشق گشته است ابر آتش‌بار

چو ابر آه بود آتشش بود باران

به وصف گرمی آب و هوا درین ایام

زبانه‌ایست مرا در دهن به جای زبان

زبس‌که روی زمین داغ شد ز آتش مهر

زبس‌که انجمن شعله گشت لاله‌ستان

چنان‌که موی نمی‌روید از نشانه داغ

به صد بهار نگردد ز دشت سبزه عیان

چنان زمانه برافروخت آتشی که مگر

علم زد آتش خشم خدایگان جهان

امام موسی کاظم که شخص حلمش اگر

نه کظم غیظ نمودی ز اهل بغی زمان

بسان کوره تفسیده رکن‌های جحیم

ز آتش غضبش برفروختی دوران

تمام مدح ویست و مدایح آباش

اگر ز توریه آگه شوی ور از فرقان

به فص خاتم وی نقش بود امام‌الناس

دمی که بود ظهورش نهفته در کتمان

اگرنه غایت ایجاد عالمستی او

هنوز بودی آدم به صلب خاک نهان

جهان اگر به جهان جلال او سنجند

محیط کون و مکان قطره است و او عمان

اگر به رتبه او بنگری توانی گفت

که مثل او نبود در قلمرو امکان

شمیم خلق تو روحی دمیده در تن روح

نسیم لطف تو جهانی فزوده بر سر جان

بهار اگر ورقی خواند از گلستانت

کتابخانه گل را دهد به باد خزان

به پیش ابر کف تست باد در کف ابر

ز دست بخشش دست تو خاک بر سر کان

مثال امر تو نافذ شود به خاک ثقیل

برات نهی تو جاری بود بر آب روان

به کوه حلم تو سنجند اگر گرانی کوه

سبک چو گرد رود بر هوا جبال گران

به بحر دست تو گر افکنند قلزم را

ز بیم غرق چو موج از میان رود به کران

به دشمنی تو نافع نمی‌شود طاعت

به دوستی تو نقصان نمی‌کند غفران

اگر تو پا ننهی در میانه چون پرگار

رسد به دایره روزگار صد نقصان

نصیحتی ز تو رهبرتر از هزار دلیل

خطابتی ز تو پرنفع‌تر ز صد برهان

اگرچه نزد خرد نارسیده‌ای به وجوب

ولی مکان تو صد ره گذشته از امکان

به جام جم نتوان دید آنچه یافت خرد

ز خشت گنبد گردون مشابه تو عیان

به پیش او چه بود هفت گنبد گردون

به جنب او چه کند هشت روضه رضوان

خلاف رای تو زان نقض دین بود که خدای

به تار عهد تو تابیده رشته ایمان

خلل‌پذیر شود پنج رکن دین یکبار

اگرنه مهر تو دین‌راست اعظم‌الارکان

اگر به خاک درت تشنه را دهند نوید

دگر هوس نکند آب چشمه حیوان

هوای کوی تو در سر کسی که رفت به خاک

بود به باغ جنان چشم حسرتش نگران

برای حکم تو گل گوش پهن کرده به باغ

که تا تو نهی کنی بنددی ز خنده دهان

زبان‌گشوده پی عرض مدعا سوسن

که گر تو امر نمایی درآیدی به زبان

اگر ز خاک درت توتیا کند نرگس

شود چو چشم جهان‌دیده روشناس جهان

عدو هراسد از تو چنانکه سایه ز نور

حذر نماید خصم از تو چون زنار دخان

کسی که خصم ترا دید به سریر چه گفت

بود به جای سلیمان گرفته دیو مکان

خلافتی که به قد تو راست همچو قباست

اگر به خصم پسندی چه باک و نقص از آن

هوای شوکت صاحبقرانیش نبود

کسی که در دو جهانست صاحب‌القرآن

ز رنگ و بو بود آرایش جمال عدو

چنان که زینت طاووس باشد از الوان

دلی نبندد عاقل به رنگ بی‌معنی

سری ندارد دانا به صورت بی‌جان

ارادت تو دهد کلک امر را حرکت

کرامت تو دهد حکم نهی را جریان

بدون حکم تو تقدیر کم کند خواهش

خلاف رأی تو کمتر دهد قضا فرمان

همه به موجب حکم خدا کند حرکت

ارادت تو که کلک قضای راست بنان

بزرگوارا آنی که در مدیح تو عقل

سری به جیب فروبرده با هزار بیان

نظر به درک جمال تو عاجزست و ضعیف

سخن به وصف جلال تو قاصر و حیران

پی نوشتن وصف کف تو بحر محیط

اگر مداد شود قطره‌ایست درخور آن

شود زمین و زمان در شعاع خور مستور

گر از لباس سخن مدحتت شود عریان

من و هوای مدیح تو، کی درست آید

متاع پیرزن و وصل یوسف کنعان!

مرا هوای مدیح تو زیبد ار بالفرض

به پای مهر جهان ذره را رسد جولان

کسی دگر نتواند ترا به مدح ستود

بس است مادحت ایزد، مدایحت قرآن

غرض ز سعی من این بس که یاد من آری

در آن دمی که پدر از پسر کند نسیان

اگر سر است به داغ تو می‌کنم افسر

اگر دلست به مهر تو می‌نهم عنوان

دل ار به مهر تو نبود چه می‌پزد سودا

سر ار به راه تو نبود چه می‌کند سامان

به حضرت تو مرا آرزوی بسیارست

دگر تو دانی و فیاض و لطف بی‌پایان

همیشه تا بود آرایش جهان از مهر

کتان ز تابش مه تا که هست در نقصان

بود ز مهر تو آرایش دل احباب

ز ماه طلعت تو نقص دشمنان چو کتان