چون بیاد لعل او میل می گلگون کنم

ساغر دوران ز خوناب جگر پر خون کنم

از پی دفع خمار مفلسان میکده

گر ندارم وجه می سجاده را مرهون کنم

طرح آبادی به می گر افکنم باشد چنانک

کز پی عشرت بنای خانه بر جیحون کنم

من که همواره قدح گردان بود باشد عجب

التفات ار سوی ناهمواری گردون کنم

نیستم رند ار ز آشوب حوادث دهر را

وضع دیگرگون شود من حال دیگرگون کنم

خلق را حزن از پی جاهست و من در میکده

فانیا دارم قدح خود را چرا محزون کنم؟