عنان کار نه دردست مصلحت بین است

عنان بدست قضاده که مصلحت این است

به سر حسن تو ای مه نمیرسد همه کس

رخ تو آینه دیده خدا بین است

ز عارضت مژه خون فشان چه گل چیند

که ای چمن چو منش صدهزار گلچین است

بجان دوست که بهر تو دشمن خویشم

کمال دوستی و حد دشمنی این است

از آن دهان که بتنگ از حدیث تلخ آید؟

که تلخ گفتن او به ز جان شیرین است

نگاهدار دل ایشیخ دین پرست از عشق

که عشق روی بتان آفت دل و دین است

سگ در تو ز روز نخست شد اهلی

مرانش از در خود کاشنای دیرین است