به چراگاه چو در شد سپه انجم

کوفتندی بسر سبزه غزالان سم

شاخ بزغاله شکستند و حمل گردید

حامل از نطفه خورشید نه از انجم

بره پیوست به آهو سر شب زان پیش

که شود پیدا از گرگ سحرگه دم

باغ آراست تن از خلعت نوروزی

چون شغالی که همی زد اندرخم

گربه بید آمد چون مرغ بشاخ اندر

پوستین کرد به دوش از خز و از قاقم

ارغوان دیبه گلگونه ببر پوشید

با دو صد کشی چون سیده جرهم

لاله بر کرسی بنشست وصبا بروی

آیت الکرسی برخواند و قل اللهم

سوره فیل بخواندند ابابیلان

خوانده مرفاختگان سوره الهیکم

خنک اسفند بدی چون جمل عسکر

فروردین همچون سالار غدیر خم

ذوالفقارش بکف از مهر فروزنده است

تا نماید شتر عایشه را پی سم

فتنه برخواست بگلزار، بتا منشین

سرور آراست صف باغ حبیبی قم

محفل از باده چو گردون شده از خورشید

گلشن از لاله چو افلاک شده ز انجم

روشنی چشم همه مردم می باشد

می بود روشنی چشم همه مردم

هله ای سبزه روشن بدر آی از خاک

هله ای باده روشن بدر آی از خم

تا بسرسبزی فرخنده امین الملک

سرخ می نوشم بر سبزه بر این طارم

آنکه خورشید ز رخسار خوشش پیدا

آنکه افلاک بر پایه حلمش گم

ای ز هر چشمه طبع تو روان عمان

وی بهر گوشه دست تو روان قلزم

عزمت از بیخ برآرد بن هرمان را

برکند خشمت بنیان کنیسه رم

خوی تو آتش بر تازه ترین عود است

خشم تو آذر بر خشکترین هیزم

بکمتر از سیصد قنطار نبخشی کم

گنج بادآور داری مگر اندر کم

بجوی، باز خرد، دست گهر بخشت

روضه ای کادم بفروخت بدو گندم

ای خداوند کمین بنده این درگه

که زده ساغر اخلاص ترا در خم

دیرگاهیست که از کعبه نشان جوید

گرچه در تیه ضلالت شده دایم گم

در حرم سالکم از دیر مغان زیراک

در حقیقت ز مجاز است ره مردم

آخرین کام بمستی نهم اندر آن

اولین بیت که او را نبود دوم

گر دهد رخصت فرمان همایونت

ور کند یاری تأیید شه هشتم

نفس اماره پشیمان شده جانم را

بشهادت طلبیده است و من یکتم

شاید از طوس سوی کعبه برد بازم

آنکه آورده مرا جانب طوس از قم

تا به نوروز برویند نجوم از خاک

تا بر افلاک برآیند همی انجم

تا احبای تو با دولت و با عصمت

تا حسودان تو نابخرد و نامردم

نوش در کام احبای تو از منجک

نیش در چشم حسودان تو از کژدم