امروز به خشک جان تو مهمان منی

جان پیش کشم چرا که جانان منی

پیشت به دمی ز درد تو خواهم مرد

دردت بکشم بیا که درمان منی

از شهر تو رفت خواهم ای شهرآرای

جان را به وداع کوتهی رو بنمای

از جور تو در سفر بیفشردم پای

دل را به تو و تو را سپردم به خدای

روزی که سر زلف چو چوگان داری

آسیمه دلم چو گوی میدان داری

آن شب که همی رای به هجران داری

آفاق به چشم من چو زندان داری

شب‌های سده زلف مغان‌فش داری

در جام طرب بادهٔ دلکش داری

تو خود همه ساله سدهٔ خوش داری

تا زلف چلیپا و رخ آتش داری

ای زلف بتم عقرب مه جولانی

جادو صفتی گرچه به ثعبان مانی

آخر نه بهشت حسن را رضوانی

دوزخ چه نهی در جگر خاقانی

راهی که در او خنگ فلک لنگ شدی

از وسعت او دل جهان تنگ شدی

در خدمت وصل تو روا داشتمی

هر گامی مرا هزار فرسنگ شدی

خاقانی اگر سر زدهٔ یار آیی

در سرزدگی مگر کله دار آیی

میکوش که گم کردهٔ دلدار آیی

کر گمشدگی مگر پدیدار آیی

در مجلس باده گر مرا یاد کنی

غمگین دل من به یاد خود شاد کنی

بیداد به یکسو نهی و داد کنی

وز بندگی و محنتم آزاد کنی

سلطانی و طغرای تو نیکو رویی

رویت زده پنج نوبت نیکویی

در خاقانی نظر کن از دل جویی

کو خاک تو و تو آفتاب اویی

گر من نه به دل داغ برافکنده‌امی

با تو ز غم آزاد و تو را بنده‌امی

ور من نه ز دست چرخ پر کنده‌امی

در پای تو کشته و به تو زنده‌امی

دود تو برون شود ز روزن روزی

مرغ تو بپرد از نشیمن روزی

گیرم که به کام دوست باشی دو سه سال

ناکام شوی به کام دشمن روزی