رشحه » از یک غزل
ز هر مژگان کند صد رخنه در دلکه بگشاید به روی خود دری چند
چو من کی با تو باشد عشق اغیارنیاید کار عیسی از خری چند
خراب از اوست شهر جهان و دل بینمسخر کرده طفلی کشوری چند
رشحه » مطلع یک غزل
شب و روز من آن داند که دیده استپریشان زلف او را بر بناگوش
ندارم عقل در کف ای خوشا دیندارم هوش در سر ای خوشا دوش
نگه می‌کردی و می‌بردیم عقلسخن می‌گفتی و می‌بردیم هوش
عیان روی گل و دامان گلچیننشاید گفت بلبل را که مخروش
رشحه » نامشخص
پی وصل تو ما را زور و زری نیستنگاه حسرتی داریم و آهی
به مقصد پی برم کی رشحه چون نیستبه غیر از بخت گمره، خضر راهی