چمن عقل را خزانی اگر

گلشن عشق را بهار تویی

عشق را گر پیمبری، لیکن

حسن را آفریدگار تویی

پیش تیغ تو روز صف دشمن

هست چون پیش داس نوکر پا

گوش توسال و مه برود و سرود

نشنوی نیوهٔ خروشان را

آی از آن چون چراغ پیشانی

آی از آن زلفک شکست و مکست

لاد را بر بنای محکم نه

که نگهدار لاد بنیادست

بخت و دولت چو پیشکار تواند

نصرة و فتح پیشیار تو باد

رخ اعدات از تش نکبت

همچو قیر و شبه سیاه آمد

یافتی چون که مال غره مشو

چون تو بس دید و بیند این دیرند

ماغ در آبگیر گشته روان

راست چون کشتییست قیراندود

مدخلان را رکاب زرآگین

پای آزادگان نیابد سر

تازیان دوان همی آید

همچو اندر فسیله اسب نهاز

بت، اگرچه لطیف دارد نقش

نزد رخسارهٔ تو هست خراش

تو چگونه جهی؟ که دست اجل

به سر تو همی زند سر پاش

بانگ کردمت، ای فغ سیمین

زوش خواندم ترا، که هستی زوش

ای دریغا! که موردزار مرا

ناگهان باز خورد برف وغیش

آه! ازین جور بد زمانهٔ شوم

همه شادی او غمان آمیغ

لبت سیب بهشت و من محتاج

یافتن را همی نیابم ویل

بام‌ها را فرسب خرد کنی

از گرانیت، گر شوی بر بام

آرزومند آن شده تو به گور

که رسد نان پاره‌ایت برم