من بدان آمدم به خدمت تو

که برآید رطب ز کانازم

سرو بودیم چندگاه بلند

کوژ گشتیم و چون درونه شدیم

بت پرستی گرفته ایم همه

این جهان چون بتست و ما شمنیم

کنه را در چراغ کرد سبک

پس درو کرد اندکی روغن

ای خریدار من ترا بدو چیز:

به تن و جان و مهر داده ربون

هفت سالار، کندرین فلکند

همه گرد آمدند در دو و داه

نیست از من عجب که: گستاخم

که تو کردی باولم دسته

گاه آرامیده و گه ارغنده

گاه آشفته و گه آهسته

گر نعم‌های او چو چرخ دوان

همه خوابست و خواب بادفره

گه در آن کندز بلند نشین

گه بدین بوستان چشم گشای

کار بوسه چو آب خوردن شور

بخوری بیش، تشنه‌تر گردی

من کنم پیش تو دهان پر باد

تا زنی بر لبم تو زابگری

آمد این نوبهار توبه شکن

پرنیان گشت باغ و برزن و کوی

تا سمو سر برآورید از دشت

گشت زنگار گون همه لب کشت

هر یکی کاردی ز خوان برداشت

تا پزند از سمو طعامک چاشت

نیست فکری به غیر یار مرا

عشق شد در جهان فیار مرا

زرع و ذرع از بهار شد چو بهشت

زرع کشتست و ذرع گوشهٔ کشت

اشتر گرسنه کسیمه برد

کی شکوهد ز خار؟ چیره خورد

هر کرا راهبر زغن باشد

گذر او به مرغزن باشد

دیوه هر چند کابرشم بکند

هرچه آن بیشتر به خویش تند

گاو مسکین ز کید دمنه چه دید؟

وز بد زاغ بوم را چه رسید؟