ای آنکه ترا به دل نه شک است و نه ریب

آگاه ز حال خضر و چوپان شعیب

خوش باش که گر خبر به طوفان ندهند

هر روز بگیرد خبر از مخبر غیب

در این ره سخت گر شود پای تو سست

از دست شکستگان شوی رنجه درست

هر چیز که خواستی مهیا کردند

گر مرد هنروری کنون نوبت تست

در موقع سخت می نباید شد سست

کز عزم، شکسته را توان کرد درست

خورشید موفقیت رخشان را

در سایه اتفاق می باید جست

امروز محصلین ز اعلی تا پست

دارند کل اندر کف و بیرق در دست

یعنی که به قحطی‌زدگان رحم کنید

ای ملت با عاطفه نوع‌پرست

پیش همه منفعت اگر مطلوب است

در نفع چرا این بد و آن یک خوب است

سودی که زیان ندارد از بهر عموم

سودیست که جوینده آن محبوب است

با طبع بلند قصر قیصر هیچ است

دارائی دارا و سکندر هیچ است

با خانه بدوشی ببر همت ما

صد قافله گنج خانه زر هیچ است

هر مملکتی در این جهان آباد است

آبادیش از پرتو عدل و داد است

کمتر شود از حادثه ویران و خراب

هر مملکتی که بیشتر آزاد است

روزی که شرار بغض و کین شعله ور است

وز آتش فتنه خشک و تر در خطر است

افسوس من این است که در آن هنگام

بیچاره تر آن بود که بیچاره تر است

هر خواجه که خیل و حشمش بیشتر است

درد و غم و رنج و المش بیشتر است

دنیا نبود جای سرور و شادی

هر پیشتری درد و غمش بیشتر است

هر روز در این خرابه جنگی دگر است

در ساغر شهد ما شرنگی دگر است

اوضاع سیاست عمومی گویا

چون بوقلمون باز به رنگی دگر است

جان بنده رنج و زحمت کارگر است

دل غرقه به خون ز محنت کارگر است

با دیده انصاف چو نیکو نگری

آفاق رهین منت کارگر است

دنیای ضعیف کش که از حق دور است

حق را بقوی می دهد و معذور است

بیهوده سخن ز حق و باطل چکنی

رو زور بدست آر که حق با زور است

ما را همه از دو کون یک گوشه بس است

در راه طلب عزم متین توشه بس است

از کشته روزگار و از خرمن دهر

یک دانه کفایت است و یک خوشه بس است

اکنون که چمن چو چتر کیکاوس است

وز سبزه دمن چو خوابگاه طوس است

برخیز به بط کن می چون چشم خروس

کز گل در و دشت چون پر طاوس است

در مسلک ما طریق مطلوب خوش است

دلجوئی مردمان مغلوب خوش است

کافی نبود برای ما نیت خوب

با نیت خوب کرده خوب خوش است

ای جعبه رأی را چه دین و کیش است

کز آن دل خوب و زشت در تشویش است

گر دیده چه دنیای دنی این صندوق

هر یک نفری در آن دو روزی پیش است

نادانی و جهل تا که ما را کیش است

بدبختی ما همیشه بیش از پیش است

هر چند ادارات خرابند همه

بی شبهه خرابی معارف بیش است

تحکیم اساس بر مؤسس فرض است

این اصل بهر منعم و مفلس فرض است

بر فرض وکیل هم خطا پیشه بود

بر جامعه احترام مجلس فرض است

در ملک وجود خودنمائی غلط است

در بندگی اظهار خدائی غلط است

بیگانگی آموز که با مسلک راست

با خلق زمانه آشنائی غلط است

هر کس که چو گل در این چمن یکرنگ است

با خار به پیش باغبان هم سنگ است

دل تنگی غنچه در چمن تنها نیست

بر هر که نظر کنی چو من دلتنگ است