نفس را به عذرم چو انگیز کرد

چو آذر فزا آتشم تیز کرد

ز هر خاشه‌ای خویشتن پرورد

که جز خاش وی را چه اندر خورد؟

نشست وسخن را همی خاش زد

ز آب دهن کوه را شاش زد

ببادافره جاودان کردمند

به دوزخ بماند روانش نژند

یکی بزم خرم بیاراستند

می و رود و رامشگران خواستند

تن خنگ بید، ارچه باشد سپید

به تری و نرمی نباشد چو بید

کفیدش دل از غم، چون آن کفته نار

کفیده شود سنگ تیمار خوار

درخش، ارنخندد به وقت بهار

همانا نگرید چنین ابر زار

به دامم نیامد بسان تو گور

رهایی نیابی، بدین سان مشور

رسیدند زی شهر چندان فراز

سپه خیمه زد در نشیب و فراز

چه خوش گفت مزدور با آن خدیش:

مکن بد به کس، گر نخواهی به خویش

تن از خوی پر آب و دهان پر ز خاک

زبان گشته از تشنگی چاک چاک

فگندند بر لاد پر نیخ سنگ

نکردند در کار موبد درنگ

به یک باد اگر بیشتر تار رنگ

که باشد که بیشی بود بی درنگ

دو جوی روان از دهانش ز خلم

دو خرمن زده بر دو چشمش ز خیم

بهارست همواره هر روزیم

به منکر فراوان، به معروف کم

مکن خویشتن از ره راست گم

که خود را به دوزخ بری بافدم

به دشت ار به شمشیر بگزاردم

ازان به که ماهی بیو باردم

اگر باشگونه بود پیرهن

بود حاجت برکشیدن زتن

جگر تشنگانند بی‌توشگان

که بیچارگانند و بی‌زاوران